Өмірдегі ең үлкен ұстазым...
..25-жыл мұғалім болды. Мамамды айтам… Шәкірттердің бірнеше ұрпағын тәрбиеледі, әлі де тәрбиелеу үстінде.
90-шы жылдардағы 2,5 мыңдық айлықтың өзін бірнеше айлап алмай жүрді. Бірақ оқытты. Жарық жоқ болды. Шырақ жағып қоятын мектепте… Жылу жоқ болатын. Қолғаппен ұстайтын борды…
Ең бастысы — інім екеумізді тәрбиеледі. Бізбен мақтанатын… бірақ, өзінің осындай қылып тәрбиелегенін ойына да алмайтын…
Бір жерлерге барасың… Барған адамың бетіңе қарап тұрып: -Сен Раушан апайдың баласы емессің ба?,-дейді… Тірлігің тез бітеді Мақтаныш кернейді бойыңды…
Ұрсады… бірақ еркелеткендей естіледі…
Кей кезде тыңдамай кетеміз… еркелік қой…
Жасы біразға барды… бірақ оқушыларынан, бізден қуат алатындай…
Өмірдегі ең үлкен ұстазымызды құттықтауды ұмытпайық!
мектепте оқығанда фондқа ақша әкелмеген балдарды бәрінің көзінше тұрғызып, сөгіп, сабаққа қатыстырмай, үйіне қуып жіберетіндер де бар еді.....қызық болды бәрібір мектепте оқыған.
батысжақтың сөзі ғой ол деген…Жыным келед. — өй кемпір-ау, Әже болғаныңа шүкір десейш — деп батыстыққа салғым келед.
Анам 1986 жылы КСРО кезіндегі ұстаздардың ең жоғарғы марапаттарының бірі — Н.К.Крупская атындағы премияның лауреаты атанды. Премия — 2000 сом. 1986 жылы ол дегеніңіз жоқ дегенде 4 мотоцикл болатын. Содан, «Премияны неге жараттың?» деп сұрағанымда. Сол жылы Чернобыль апаты болды ғо, соған көмек ретінде аударып жібердім түгелдей деген.
Кешке гүл алу керек, үйге қайтарда…
Жеңешемді құттықтау керек екен. Кезінде сынып жетекшім еді. Үйде жалғыз мұғалім сол, қалғандары медиктер мен гидрологтар)).
Бірді-екілі мұғалімдердің лайықсыз іс-әрекеттерінен барлық ұстаздарды «ақша жинағыштар»,«білімсіздер,»,«тегіннен-тегін ақша алып жүргендер»,"ұстазыңды сыйлама", т.б кесірлі сөздерімен баласының құлағына құйып, дастархан басында кіжініп отыратын кей ата-аналарды түсіне алмаймын. Жалқы әрекеті үшін, жалпыны жерге ұратындары қалай екен?!
мен өзі балабақшаға бармаған баламын. мамам алғаш мені мектепке апарғанда, жатырқап, көзім жыпылық-жыпылық етіп, мамам кетіп қалмаса кен деп қолынан ұстап алғам ғой. бір кезде класқа кірдік и мама арт жақта отырған. кетқалмаса кеееен деп, артыма қарап-қарап отырғам. мұғалім әңгіме айтып жатыр, айтып жатыр. бір кезде есіме түскетті де, артыма жалт қарасам… мама жоқ… сол кезде жаман жылағым келіп кеткен ет...
мамадан алыс жүргенде Шәкәрімнің: «Кіндікті кесіп, қиғанда, анамнан кеттім алыстап» деген сөзі есіме түсет
«Енді дипломым мен алғашқы мамандығым педагог ғой енді» — деп налыдым, лібә, біз еркектер қатындардан подаркі сұрамаймыз ғой, бетімізден кеп сүйсе де не тұрады, себепті-себепсіз