Өй дөйт, десеш!

26 шілде 2012, 14:01

Мейрамгүл Рахатқызымен өткен жылы Астанаға барғанда танысқам. Ақтөбелік журналист менің бала кездегі құрбымнан аумайды. Күлкісі, ашық-жарқын мінезі, бәрі менің жан досым Аяужан секілді. Жақында ойламаған жерден Мейрамгүлмен қайта жолықтым. Сол баяғы таныс, ыстық бейне. Әңгіме арасында Мейрамгүл “Өй дөйт, десеш!” деп қолын сермеп қояды екен. Бұл Мейрамгүлдің риза болғандағы қалжыңы. Ауылда сыныптастар жиналып, тойлатып отырса керек. (Мейрамгүлдің айтуынша) Басқосуда бір сыныптастың әкесі қайтыс болғаныны естиді. Дүр етіп бәрі сол үйге келеді. Барса анасы әуенін келтіріп, сұңқылдап жоқтау айтып отырса керек. Риза боп кеткен біреуі қолын сермеп қойып, “Өй дөйт, десеш!”-деп басын шайқайды екен. Сөз түсінетін қу болса керек.
Мейрамгүл Рахатқызы

Мейрамгүл Рахатқызы, Ақтөбе, журналист

2 пікір

Ақтөбе облысының Ақкемер деген ауылында болған деп естідім: Ауылда арнайы қабір қазатын адамдар болмайды ғой, әдетте, өлік шыққан үйдегі жігіттердің достары немесе ауылдағы бір жартыға кез-келген жұмысты істеуге дайын сабаздар ғой қазатын. Сондай бір жағдай, күздің қара суығы төрт-бес жігіт ертемен кетіп, қабір қазады. Содан болып үйге келгенде, тоңып, бүрсеңдеген байғұстарға тамақ дайын болғанда арақ берген ғой. Біреуі мас болып ұйықтап қалыпты. Ет әкелген кезде оятады сосын. Анау сүр мас, айналасына қараса адамдар толып жүр, дастархан жаюлы, буы бұрқыраған ет...қайда жүргенін ұмытып қалып, той деп ойласа керек, «Па, шіркін, домбыраны әкелші бір шырқайын» — деп айқайлатын көрінеді.