Едіге Алаң По. "Журналистің өлімі"

«Жазатын дым жоқ». ©Akzere



… Есіктің алып бара жатқан тарсылынан әрең оянды. Еріне-періне қабырғадағы көкек-сағатқа алая қарады. Үш жарым! «Не қылған жарымес болды бұл?». Осындай ойлы мезеттер арасында есіктің тарсылына еті де үйреніп кетті. Көшіріп жіберердей қақыратып қағып жатса да, асықпай тұрып, алдымен әжетханаға беттеді. Ұзақтау кіштеді. «Біржола ұлысына да отырып алсам ба екен?» деп ойлады ол. Мынау есіктің тарсылынан құтылып, сосын рақаттанып отырармын деп шешті бір кезде.
— Бұ кім әй?
— Мен!
— Хе лібә, менің кім?
— Нұрберген, Атыраудан.
— Кім?
— Нұрберген дейм, Атыраудан!
— Бауыр ренжіме: бірақ есімің маған ештеңе айтпады. Қайқай!
— Лібә, қазір өзіңді қайқайтам! Сен газетіңнің кешегі санындағы «Сұрақ-жауап» айдарында, «Атыраудан Нұрберген Ң. деген оқырманымыз сұрайды...» депсің.
— Енді?
— Мен сендердің құсық газеттеріңнен ештеңе сұраған жоқпын нақ!
— Ой лібә, Нұрберген деген жалғыз сен бе не?
— Фамилиясы Ң.-нен келетін — жалғыз мен!
— А?.. Не керек енді саған?
— Ертеңгі нөмірлеріңде кешірім сұраңдар, ептібайымайдтар!
— Оооой бауыр, сен болмайтын нәрсе айтпасайш! Хех лібә. Қайқай бауырым!
— Соңғы рет айт: ертең кешірім сұрайсыңдар ма, жоқ па?
— Жоқ!

Сол-ақ екен, есіктен әлдене «тыз-тыз-тыз» етті. Журик не қолқасынан атқылаған қанды тыярын, не өкпесінен атқылаған қанды тыярын, не тасына қадалған оқты суырып аларын білместен, сол жерде жан тәсілім етті…