Ең...Ең...Еңңңңңң Қисық

«Еңнің» ыңыршағы шықпай тұрғанда жазып тастау дұрыс қоғҰә?

Ең бірінші және ең ұзақ ұстаған телефоным 2004 жылдың жазында әпкем алып берген Samsung N620 трубкасы. Жарықтыққа «Ауған соғысының» ардагері атағын беруге болатын, себебі көрмеген құқайы жоқ-ты. Тілерсегі тілерсегіне соғылып, тілі салақтап, көзі айналып, «көн шалбары көтіне қатқан» (батырлар жырынан) сол «соткам» осы жылы жазда «жығылып» тынды. Онда да «батарейкасы» істен шығыпты, ауыстырайық десек, «бұл телефонның өзін де, қосымша құрыл-жабдықтарын да өндірістен шығарып тастаған» деді.

Бала кезімдегі ең үлкен қуаныштардың бірі. 2000 жыл. Футболдан Еуропа чемпионаты. Финал. Франция мен Италия. Менің сүйікті құрамам "әтештер" «макаронниктерден» 0:1 болып ұтылып жатыр. Қызу басқа теуіп, қан лып-лып етіп, қалшылдап отырмын. 90 минут өтті. Үміт үзілді. Төрешінің берген қосымша минуттары ғана жүріп жатыр. Кенет… 93-ші минутта Сильвен Вильторд есепті теңестіріп кетті! Айхай, scheschesse!
Ал Давид Трезеге 103-ші минутта «алтын гол» салған кезде болған қуанышты түсінетін шығарсыз (әлде түсінбессіз)… Очм, Франция Еуропа чемпионы болған сол кезде қырып кете жаздап едім.

Бала кезімдегі ең күйген сәттерімнің бірі. Алматы облысындағы Түрген дейтін ауылдан сыналай өтсеңіз, алдыңыздан өзен шығады. Жол ары Қаракемер дейтін ауылға алып кетеді. Ортада биік қабырғалы сай жатыр. Шағын өзен сол сайдың табанын құшып ағады. Сайдың екі қабағының арасы көпір жалғап тұрған жерде шамамен бір шақырымдай болады. Кей жерлерде одан да алыс. Қабырғасының биіктігі бір 6-7 қабат үй болатын шығар.
Неге барғаным, не іздеп барғаным есімде жоқ. Жанымда екі бала бар, әйтеуір сол сайдың қабағымен кетіп бара жатқанымды білемін. Кенет… ұшып кеттім. Әлгі биіктігі 6-7 қабат үй болатын сайдан. Тік жар емес, қия бет болатын, содан кәдімгі кинолардағыдай аунап, аяғына таман барып бір-ақ түстім. Қызыл-жоса қан үстім. Бірақ, мен оны ойлап тұрған жоқпын. Беліме қыстырып алған алты оқтық ақ револьверім бар еді. Сол түсіп қалыпты. Есімде қалған, ең қатты күйінген сәттерімнің бірі — осы.

Ең романтикалық сәт. 2008-дің басы. Қаңтар. Қытайдан бірге оқып келіп, Әлиямен отандық деңгейде енді кездесіп жүрген кез. Ол жақ, бұл жақта біраз қиындықтар болып, жиі көрісе алмай жүрдік. Ол Алматыда, мен Түргенде болдым.
Аулада отын жарып жатыр едім, "үйге кетіп бара жатырмын, бір сағаттан соң поезд жүреді, ертерек хабарласа алмадым, келе аласың ба?" деген хат келді. Құлжа трассасы көктайғақ, қыс, көлік баяу жүреді. Алматы мен Түргеннің арасы жетпіс шақырымдай. Бірақ, шығып кеттім — "үмітсіз шайтан". Әйтеуір, екі таксист те «камикадзелер» екен, тура бір сағатта «Саяхатқа» жеткізді. Одан үшінші таксист «Екінші вокзалға» енді келіп қалып еді, «Поезд жүріп кетті» деп хабарланды. Ол Бірінші Алматыға тоқтайды екен, бір апачиды ұстай салып, тарттық.
Мен де перронға шықтым, поезд та келіп тоқтады. Сондағысы бес минут екен тұратыны. Мейлі ғой. Ол да болса жұбаныш. Содан көктем шығып, мамырда бір-ақ кездестік қой. Мен сияқты кер жалқау, тықыр мінез тым прагматикке бұл бір романтикалық сәт болды.

«Аузы жабылмады ғой» демеңіз, неге екені қол-аяғым мұздап отыр.