Күзді ұнатпаймын
Басқаларды қайдам, өз басым күз мезгілін онша ұнатпаймын. Бала кезден.
Дәл қазір Астанада түні бойы жауған жаңбырдан жер деген лайланып, күн бұлттанып, ызғарлы жел ұрып тұрғаны.
Күз келсе болды, онсыз да жүдегіш жаным екі есе жүдеп салады. Күз келсе болды, онсыз да депрессияға жиі түскіш басым, екі есе жабығып кетемін. Күз келсе болды, онсыз да мұңлы ойларымның мұхитына екі есе белшемнен бата түсем. Сол кезде жарқ-жұрқ етіп жүретін, ешқандай ауа райына, ешқандай мезгілге пысқырып қарамайтын адамдарға қызығып қарап қаламын. Қалай осылар сияқты ештеңені көңілге алмай жүруге болады деп? Сосын күз мезгілін ұнатам дейтіндерге де таң қалам. Жаны соншалықты қартайып кеткен бе деп. Жас адам көктем мен жазды жақсы көрмеуші ме ед?..
Күздің де өз әдемілігі, өз қолтаңбасы, өз сұлулығы бар. Бірақ, менің ішкі дүниемдегі жайнаң қаққан жаз айы мен көктемге қарама қайшы келетін құбылыс.
Ойладым, неге күзді ұнатпаймын деп. Күз кәрілікті бейнелейтін сияқты. Күз өміріңнің көктемі мен жазы мәңгі тұрақтамайды, ертең сенде мен сияқты қартайып, осылайша бар байлығың жапырағыңнан да айрылып, ақ қырау мен үскірік шалатын қарттыққа да (қыс мезгіліне) жетесің дегенді тұспалдап тұрғандай. Иә, білем, қарсы уәж айтқыңыз кеп тұр, “адамдар күзде де күледі, күзде де тойлайды” деп. Бірақ, сол Адамың көктем мен жазда да “жылайды”.
Адамның қуанышы мен қайғысы мезгілді таңдамайды. Жылағысы келген адам күзің не, жазың не, өкіріп отыруы мүмкін. Айтқым келгені, күз мезгілі – онсыз да өмірдің шындығына қасқайып тура қарайтын жандарды өткінші жалғанның бейнесімен екі есе қауыштырып, одан сайын қамықтыра түсетіндігінде.
Ботабекке бәрібір
Күз несімен ұнайды?
Сегіз жыл интернатта оқып, сонда тұрдым. Оқудың алғашқы күнін асыға күтер едім. Себебі, майдың аяғында қоштасқан кластастарымды, достарымды көрер едім. Қатты жақсы көретін бастауыштағы Әйгерім апайым құшақ жая қарсы алатын, жоғарғы класқа өтсек те апайымыз бізді ұмытқан емес. Азан-қазан басталады, интернатқа жақын үйлерден толпа бала болып қауын, қарбыз сатып алып оны жерге жарып тұрып жейтінбіз. Демалыс күндері үйге қайтып, бірінші күні лықа толған автобустың терезесінен қала мен Тасбөгет ортасында көп болып өскен талдардың сап-сары алтын бейнесін көріп орманды аңсап кетер едім.
Питерде күздің жаңбырлы күнінде канал бойын жағалап, адамы аз қалада ешкім сені мазаламай, Қызылордамды, үйдегі мамамды сағынып, құстар әнін ыңылдап демалып жүрер едім.
Астанада алғашқы резиденцияның маңындағы паркте жерге түскен жапырақтардың жаңбырмен шыққан иісін тереңдей жұтып, әріптестермен түскі үзілісте жүріп қайтар едік.
Бірақ осылардың бәрі қыс мезгілінің орнын баспайды мен үшін
Мысалы,
күз — Корея (ол жақтың күзі мен үшін керрремет)
қыс — Канада, Швейцария (қалың қар)
көктем — Жапония (сакураның гүлдеуі), Нидерланды (Кеукенофф паркі)
Жаз — Бразилия (рио де Жанейро) — жағажай, таулар
сіздерде ондай ассоциациялар болмай ма?
көктем — Нидерланды (анаша егесің еңбек теріңмен)
Жаз — Нидерланды (Амстердам) — Улица розовых фонарей
күз — Нидерланды (анаша жинау науқаны, еңбек теріңмен еккен анашаңныңжемісін жинайсың)
Кузде бакта журiп кызарган, саргайган жапырактары бар талдардын касында суретке туссе супер!
Күз болмаса көктем мен жаздың қадірін сезіне алмас едік