Микротолқынды пеш немесе даяшыны ренжітпеңіз

Мен үшін микротолқынды пеш тек “Поле чудес” бағдарламасында берілетін ал былай қол жетпес қымбат бұйым еді. Қалай қолдану керегін білмейтінмін студент кезімде даяшылық істегенге дейін. Менің жұмысым түстен кейін 15-00де басталатын. Ресторан қаладан 5 км алыста орналасқан, көбінесе ашынасымен келетін бай адамдарға немесе қаладан алыс тыныш жерде тамақтанғысы келетін қалталыларға арналған ресторан. Жұмысқа кіріспестен бұрын алдымен тамақ ішіп алатын едім. Бір күні тамақ бітіп қалыпты мен келгенше. Аға даяшы “клиенттерге дайындалған сорпадан іше бер” деді. Мен оған “сорпа салқын ғой” десем, “микротолқынды пешке салып ысытып ал” деді де қалай қосылатынын бәрін көрсетіп берді. Сосын сұрадым “ысып-ысымағанын қалай білемін” деп. “Ашып қара да саусағыңды салып қара” дейді.
Сөйтсем өздері клиентке солай тексеріп алып, апарады екен. Бұл ештеңе емес жерге түсіп қалғанды тарелкаға қайтадан сала салады, ал піспей қалыпты деп қайтарылып жіберген котлеттерді бас аспаз аяғымен езіп-езіп қайтадан салып беріп жібереді. Даяшыны ызаландырған талай клиент түкірік араласқан шәй да ішті. Үстелдерді сүртеміз де қолымызды жумастан тамақтарды әкеле береміз. (қайта-қайта жуып отыруға уақыт болмайды) Зыр жүгіріп үлгеріп отыру керек бәріне.
Осы ресторанда істегелі көшеде ешқандай жерде тамақ іше алмайтын болып қалдым. Әлі күнге дейін тамақ ішетін жерлерде күдікпен қарап жүремін. Айтайын дегенім қымбат болсын арзан болсын ресторандар әр түрлі болғанымен даяшылар барлық жерде бірдей. Оларды ешқашан ренжітуге болмайды.