Қарашық

Пейілдің содан өзге жоқ тілеуі,
Көрген бетте көзіммен өптім оны.
Қиылғанда құйылған санама нұр,
Ол жанар отты еді, өткір еді…

Түкпіріндей тұңғандай дара сыры,
Әлемнің сонда дерсің бар асылы.
Жанары жанарыма жалын тасып,
«Қарашы» деп тұрғандай қарашығы.

Сәулесін себезгілеп жан жағына,
Іңкәрлікпен қарады таңға бұла.
Қап қара қойнауына шақырады,
Сыйдырып әсемдікті аумағына.

Сол түні дариядайын ой кешкім кеп,
Қоп қою қарашықпен сөйлестім көп.
Шарасына байланған шер шеменін,
Тарқатты мейлі сенер, сенбессің деп.

Тағдырдан қарша борап сынақ тіптен,
Бір көзден жылытар деп шырақ күткем.
Жылатып кеткен мені еркек ғұмыр,
Мен жассыз қарашықпын жылап біткен.

Түбіне көз айнаның үңілдіріп,
Сығалайды тұңғиық түбінде үміт.
Бір түнінде тағы өмір талап кеткен,
Кірпігінде өксиді құлын қылық.

Махаббатым едің ғой күткен асқақ,
Жастығына көзіңді сүртпе жастап.
Қай жаққа қарай қалдың қарашығым,
Жоғалған жүрегіме нүкте тастап.