Сатыбалдымен кездесу

Осыдан жылжарым- екі жыл шамасы, күнделікті күйбің тіршілік. Малагентім шар ете қалғаны, «кім-ай, бұл!»- деп, қарасам «шешесі ит малрудың» деген адрестен екен. Әккіміз ғо, пропиліне зу ете қалдым, лібә, Саттың өзі екен. Содан сол кезде дбоинік дей ма, лжеСатыбалдылар көб ед. Ені бұны қалай тексерем деп, анаған-мынаған хабарласа бастадым. Құдай өлтірсін бе? Сатыбалдыға өлердей ғашық болып, сөйлесем деп өлердей таяқ жеп, түңіліп кетсе де жазбаларын жібермей оқып жүрген қызды тауып, анығын содан білгем.
Ия, не жазғанын айтпаппын ғой, «мен Атырауға барамын, қабылдайсыңдар ма?»- дейт. Келем деп тұрса келме деп не сорың, құлақтан нетіп кетпесін деген оймен пелентің кәне дегендей ишарат білдірдім.
Содан не керек, келді ғой. Пері періні алыстан танид ди ма? Қасында бойы метржарымнан екі елі биік, түрі қап-қара бала бар, баласы ма деп қалғам алғашында сөйтсек өзіміздің Нақұрыс екен. Сатекең енді сайтындағы (мал руды айтам)суреттегідей бір қарағанда, бір қарағанда өзі суреттегендей. Обшым танымай қалу мүмкіндігі қарастырылмаған екен. Күніге неше түрлі блог-сайттарға ( өзінікін есепке алмағанда) мақала пікір жазумен айналысатындықтан ба бүкірлігі орындыққа отырған қалпында тұрады екен, саусақтары ұзын, бетінің қақ ортасында жұдырықтай мұырыны бар қарапайым адам екен. Жай адам әлгінің әңгімесін тыңдай алмайды екен, оны өзі де біледі, сондықтан алдын ала бір мақаламды және жиырма комментімді оқып келіңдер деп рекемендейді екен. Атыраудағы Сатыбалдышылдар біраз екен, үлкен жиын болып жақсы отырдық. Таң біліне үйге кетейін деп машинемді іздесем, шопыр бала сатекеңнің аңгімесіне шыдай алмай іші өтіп кетіпті.
Келесі күні біздің үйде қонақта болып кетті…