Ауылға бардым

Ол аудан бізге қарағанда орыснамай деуші еді.Бірақ өзің айтпақшы ауылдың аты ауыл! Қазіргі ауыл мен бала кезіміздегі ауылды салыстырмау керек секілді.Өзгенің ауылы түгілі өз ауылыма барғанда өзгерістерді көріп үйренісе алмай қаламын.

Бұрындары Кеңес өкіметі кезінде ауылда молшылық еді. Атам (әкемнің ағасы) механизатор, трақтыр айдап-ақ қара шаңырақтың берекесін қашырмаушы еді. Үш айлық каникулға барған күні-ақ шашымызды тақыр ғып ап тастайды ұстарамен. Кешке тапшанда жатасың, әлгі шашсыз тақыр басың жастыққа жабысып. Бауда алма, өрік, нәк (грушаны солай атайды біздің ауылда)… тағысын тағы өсіп тұрады. Өзіміздің баудағы емес, қоңсылас үйдің ауласына барып ұрлап жейтінбіз, сол тәттірек сияқты болатын :) Тезек «шәпектейсің». Қозы кезек келеді, оны атқарып тастайсың. Жеңешелер нан пісіргенде біздерге арнайы кіші көлемді «күлшетай» істеп беретін. Наннан кейін қалған күлдің астына бір-екі картоп сап жіберіп жейсің, сұмдық тәтті болатын :) Айтпақшы бауда шие өседі тағы. Оны «гләз» (гылаз) дейтінбіз. Лимонадтың бөтелкесіне сап, үстінен қайнаған су құйып, «компот» істейміз. Күніге таңертең жеңешелерсиырды ерте сауып, біздер тұрғанша бір қазан сүт пісіріп қояды. Сіміріп ішетінбіз. Маған қаспағын беруші еді, «жолыма» қарап :) Әйтеуір сол күндері береке де, тәртіп те, адамдар арасындағы өзара сыйластық, мейірбандық шынайы еді. Қазір әйтеуір сол аулымыз қаңырап қалды. Ауылдағы ағайын жұқарып қапты былтыр бір барғанымда. Бейнеті аз емес. Бір түрлі боп қалады екенсің.

Көріністерді жақсы беріпсің, сраз көз алдыңа елестеп келе қалады…

Үй салысы, қора салысы, ет салысы…

Күшті! :)

Ауылдағы сол молшылық жылдар ғой. 88-89'шы жылдар шамасы болса керек. Әкем үнемі сондай тұрақты жағдай боп тұрады деп шешті ме екен, ауылда үй салатын болдық. Ағаларымыз, бауыр туыстарымыз асарлатып бір жазда көтеріп тастадық. Бірде түскілікте ағалар маған шайға анау-мынау әкелуді міндеттеді. Қыр жақтамыз. Үйе баруым керек, жаяу әжептеуір жер. Есек берді астыма. Логистика сөз боп па. Сөйтіп оған қуанған мен «хы, хы» деп көлігіммен ыспакойны келе жатқам. Бір уақытта астымдағы мерседес үдей бастады. Бұған не көрінді деп артыма қарасам, артымыздан басқа бір есек қуып келе жатыр. Мынау қашып әлек. Онысы ол ма, астымдағы «ер» сырғи бастады. Қымтап қоймаған екен сөйтсем ағаларым. Оң жаққа сырғып, топ ете қалдым. Тізем қан-қан. Мерседесім қашып кетті. Арттағы "іңгә" есек қуып барады. Жүйткіп. Сөйтіп, арып-ашып үйге бір нәрсе ғып жаяулатып жеттім. Дарбаза маңындағы картина бірақ қатты абдыратты мені. Қуғын мерседесіме мініп ап, мен үшін түсініксіз гимнастика жасап жатты. Сөйтсем менің мерседесім ұрғашы екен ғой. Анау сырттай ғашық боп жүрген жүгәрмектің бірі болса керек. Акт біткесін көршінің есегі өз жайымен кетті. Мен біздікін қорадағы орнына апардым. Көздерінде бір реніш бар еді…

Алыста тып-тыныш сабагын окып журген балага кай-кайдагы ауыл деп, ет деп, кар деп ауылымды сагындырып жибердиндергой :)
Кезинде 94-95 жылдары али 6-7 жастамын.Талдыкорганнын Кербулак ауданына карасты Карашокы деген ауылда турган едик.Кыскы каникулда ауылда 10 шакырым жерде кыстык коражай бар болатын.Ар жылы колхоз бастыгы мал байлаймыз деп мындаган рулон шопти кузде апарып жинап тастайды.Олар мал байлап жыргатпайды.Биздин ойынымызга жарайды кобинесе.Агам апкем ушеумиз танертен шыкканнан кешки аска мама-папалар айкайлап арен киргизетин еди.Сондагы бар истейтинимиз шоптердин арасына уя салып алганук--жапалактарды устауга тырысу.Жабайы мысыктарга тас лактырып ойнау.Кандай балалык десенши.Казир отырмыз мында мурнымызга ауылдын иси де келмей :(

Алтайдың қысы қатты ғой биыл қаңтар айында қырық градустен түспеді, кей жерлерде 57 градус.Қыс туралы шығарма жазып кел депті бауырыма.Сонда ол былай жазыпты:
Далада аяз қырық градус пәшти,
Аяғымды Арай тоқыған жүн нәски.
Аузымда көкем пісірген пирожки,
Маған не істейсің, ал аяз қақши.
Аудан орталығында тұрамын, бұрынғыдай ойын жоқ балаларда.Бәрі түнімен майл агентте отырады, одан қалса интернет, компьтерлік ойындар.