Өткенде(21-ші ақпан) әжемнің қырқын беріп жатқан кезде бір туысымыз мені қасына шақырып алды. «Баяғыда бізге анекдот оқып бергеніңді білесің бе?».«Жоқ» дедім. Негізі есімде. Ол кезде мектепке бармаған кезімтін. Бес жас шамасындамын. Үйде "Қазақы қалжыңдар" әлде "Қазақша анекдоттар" дей ме бір жұқалтаң кітап бар еді. Ағаларым соның ішінен бір анекдотты бір-біріне оқып беріп, шиқылдап күліп отырғаны есімдетін. Сондай кезекті қонақтардың алдында өзімнің кітап оқи алатынымды көрсетіп мақтанғым кеп кетті. Көбісі «Лениншіл жасты» судыратып оқығанымда мақтап кететін. Қырсыққанда газет табыла қоймады. Әлгі жұқалтаң кітапты қолыма ұстап «Мама, анекдот оқып берейін бе?»-деп сұрадым. Әжем марқұм рұқсатын берді.
«Автобус ойдым-ойдым жерлермен секіртіп келе жатады. Жолаушылардың ішінде масаңдау жігіт болса керек. сол жүргізушіге „Әй, гондон! Ағаш тиеп келе жатқан жоқсың, жай жүұр“ деп қайта-қайта ескерту жасай берсе керек. Шыдай алмай кеткен жүргізуші қолына мантировкасын алып»Өзің түсесің бе, әлде түсіріп жіберейін бе?" деп анаған тұра ұмтылады. Сол кезде екеуінің ортасына бір әжей килігіп "Қарағым, Гондонжан, бір ашуыңды маған бер, барар жерімізге жетіп алайық" депті" деп бітетін әлгі анекдот. Қонақтар күлкіден қырылып қалды.«О»-ны «А» қылып оқу білмейміз. Әлгі сөзім тіптен күлкілі естілді -ау деймін…

Сағындым сені
Дәстүрдің кені
Ұшырған мені
Шалғайда жатқан ауылым.
Күш берген демі
Жанымның емі
Арманым еді
Өзіңе бір баруым.

Құмыңда ойнап
Суыңда бойлап
Өтті ғой қайнап
Балалықтың бал кезі.
Көк шықса жайнап
Ағаш атты сайлап
Үйге кірмей айлап
Қызықты еді-ау жаз кезі.

Жалаңаяқ жаңбырда
Шапқылап әр қырға
Бөлеген бір нұрға
Қасиетің бар асылдай.
Әжемнің құртында
Салыпап ұртыма
Қызыққа ұмтыла
Жүрген бір кездерай.

Шырайлы таңдары
Көшенің шаңдары
Бәрінде еске алып,
Мұңайып күлгенім.
Қалада мынау
Көңілде қырау
Жолымда тұсау
Жеталмай саған жүргенім.

Аңсатқан мекен
Қымбатсың неткен
Нәр алған екем
Сендегі тұнық қайнардан.
Болсада тұрақ
Жүрсемде жырақ
Екемғой бірақ
МӘҢГІЛІК САҒАН БАЙЛАНҒАН!

Марат Нигметжанов

Әке!
Сені бүгін тағы көрдім түсімде
Тұр екенсің қол созымда, қасымда
Қарт емессің, екенсің дәл күшіңде
Әңгіме айтып егістіктің басында

Ал мен болсам масақ ұстап қолыма
Саған қарап отыр екем сүйсініп
Бергеннен соң шал-кемпірдің қолына
Әке болып қарамайсың исініп

Қарғып мініп жетектегі тайыма
Шауып кеттім қырат жақты бетке алып
Жаңағы бір сезім қалып жайына
Кеудемде бір қалғандайын кек қалып

Жаз келіп күүн ысыған соң, жұмыстан қашып, көңілің ауылға тартып тұрады екен… Таңертеңнен сағынып отырып ауылдың қызықтарын бір еске алдық. Еске түскені осы, ұмыт қалғаны болса жалғастырамыз…

— Қаладағы «телка» ол ауылдағы құнажын…
— Ауылдың дүкендерінде айран сатпайды…
— Ауылдағы кез-келген саудагердің үйі автоматты түрде тәулік бойы жұмыс істейтін дүкен болып саналады…

Сағыныш -адамның сыртқа шығара алмайтын көңілі. Сағынам туған жерімді, «кетіп барам» деп қоштасқан әкемді, "қайда әкем" деп сұраған баламды, немересіне үміт артқан нағашы апамды.

Сағыныш… Бұл бір адам өмірін жылдамдататын сезім екен.Жоқ, сезім емес емес күш десе де болады… Сүйетін адамыңды сағынғанда уақытыңды тез өтсе екен деп өз өміріңді өзің асықтырумен әлек болады екенсің. Асықсаң сол екен, қырсық шалғыр уақытта өтіп болмайтын сияқты көрінеді ғой… Бұл қырсық осымен шектелмейді, сүйетін адамыңның қасында өткен 3 сағат 3 секундтай өтетіні бар емес па тағы?! меніңше бұл махаббат деген тылсым күштің адамның сана сезіміне берер бір әсері...
Ай мен Күндей бірін бірі күнде көрмейтін, аралары алыс ғашық жандар үшін жүректен шыққан өлеңім:

Күн сәулесін шашады жарық болып,
Ай жарқырап шығады жанып сөніп,
Ай қараңғы болар еді Күн болмаса,
Күн сөнбесін ешқашан жанып тұрып!
Жылу берер жүрекке сіз күнімсіз!
Жүрер едім жылусыз мен тынымсыз!
Жылы жүрек сыр шертер олен кылып,
Сыр құпия,өлеңім, сіз сырымсыз!

Сәтімжан Санбаев есімді жазушыны бүгін тұңғыш рет естідім. «Аруана» повесі әлем классиктерінің антологиялық жинақтарында Киплинг, Толстой, Джек Лондон, Хемингуэй және т.б жаузшылармен бірге орын алғанын естіп, таң қала жүріп, бірден әлгі повесті тауып алып оқыдым.

Сәтімжан Санбаев 1939 жылы 16 қыркүйекте Атырау облысы, Мақат селосында туған екен. Шығармаларын орыс, қазақ тілдерінде жазған. 17 беттен тұратын «Аруана» повесін Қалихан Ысқақ орыс тілінен қазақ тіліне тәржімалаған.

Бір ай вахта өтіп жатыр бір жылдайын,
Кәсібім сол таңдаған, не қылайын,
Әрбір күн бір дәуірдей болса дағы,
Төрт көз болып күтіп жатыр, менің айым.
Бір-бірімен үй мен дала кезектесіп,
Арлы-берлі жүремін желдей есіп,
Той-томалақ менсіз де өте жатар,
Талайларсыз жүр ғой әлем ғұмыр кешіп.
Шыр айналған дүние тоспа мейлі,
Шай үстінде әңгімеңе қоспа мейлі,
Қызым әне суретіме қолың сермеп,

Қарашаның бір түнінде Кәмшат деген алтын адам бөлісіп еді осы өлеңмен агентте  Like!

Жаңбыр. Жанарда мұң.
Жалғыз келем!
Жасым-көл. Өлең-үміт таңда үзбеген!
Санама сәуле берген сыңғырлы саз,
Сағымға сіңбек пе енді сар күзбенен?!

Бұйра бұлт басқа салып бар салмағын,
Бұлыңғыр көшке ілесті кәусар жаным!
Менің бар ғұмырымды елестетед,
Шалшыққа құлап жатқан тамшы-арманым!

Муза жоқ.
Жүректе сол әппақ еді,
Мұз құсап еріп кетті-ау мақта реңі.
Бос қиял, бос арманды жетегіне ап,
Бос үміт күтіп отыр бақта меніঀ
Сол.
Енді жүгірмеспін жүрекке еріп,
Мұнардан құласам да мұң өткеріп.
Көңілім күлге айналып кетіпті ғой,
От іздеп жүргенімде түнекке еніп!

Маңдайда жазу тұрса шырмалып ап,
Ештеңе ем болмайды мұңға бірақ.
Алдыма шашып тастап алтындарын,
Сыбдырлап сыр айтса да сырғалы бақ!

Көктемде қатар жүрген көш басы едік,
Күз келіп бола алмады дос та серік!
Бос бақта жалғыз өзім босып жүрмін,
Бос сағым,
бос сезімге
босқа сеніп.

Р.Ә.

Сағыныш. Біреуді сағыну күнә ма екен? Шыдай алмаймын. Оған барып қатты сағынғанымды жеткізгім келеді. Ол кетіп қалмағанда ғой. Бірақ, кетуге тура келді. Күні-түні ойлаймын. Қатты сағындым. Сол адам маған сонша қымбат.