Кең даламыздың бір жерінде көктем енді туып жатса, бір бұрышында жаз шыққалы қай заман. Алматы мен Шымкентке рахат. Тойды солар бастамақ. Біз, астаналықтар, қыңыр мінез құданы әупірімдер шығарып салғанымыз сол еді, аты жоқ бес қонағымыз жетіп келіп, атой салып жатыр. «Әттең» деп бармақ тістеп отырмыз. Жә, мұң айта бергенше, қуанатын жағына тоқталайын.

Домбыра тарту басталмай жатып, алып кете жаздады бізді)

Өскеменде өлеңмен туит жазатын Дарын Нұрсапаров дейтін журналист бар. Сол Дарынның айтқан анекдоты есімнен кетпейді. Бір суретші 8 наурызда жұмыстан шығып қалыпты. Неге жұмыстан шығып қалдың деп сұрағандарға суретші: “Енді әйелдер мерекесіне арнап сурет салып едім”,-дейді баяғы. “Сонда не салдың?” “Пейзаж. Көл жағасы. Анасы баласын емізіп отыр”. “Сені не үшін жұмыстан шығарды?” Баласы үлкен боп кетіпті дейтін көрінеді суретші.

Өмірде ойға алмаған, күтпеген кездесулер болып тұрады. Ол кездесу ұзаққа созылуы да, қысқа болуы да мүмкін. Бірақ маңыздысы кездесудің ұзақ, қысқалығында емес, маңыздысы – есте мәңгі қалатындығында. Санаулы күндер бұрын менде сондай кездесу болды.

Кейде көңілің қалып, бәріне қолды бір сілтеп, басың ауған жаққа кетіп қалғың келетін сәттер болады. Сондай кезеңдерде (кейде себепті, кейде себепсіз) шынымен басым ауған жаққа кетіп қалатын әдетім бар. Сондай жағдай сегіз ай бұрын болды. Адам көзі көрмеген, аяғы баспаған жерге жете алмайтынымды түсінген мен тым болмағанда ешкімді танымайтын жаққа кеткім келді. Жұмыс үстелінде жұмыс жасап отырған кейіппен отырғанымда хабарлама келді. Ашып қарасам достарымның бірінен «Сен ешкімді танымайтын жақ пен, ешкімді көрмейтін жұмысты қалайтыныңды айтып ең ғой. Астанада таныстарымның таныстары бар, барасың ба?» деген деген хабарлама екен. Ешкімді көрмей істеуге болатын жұмыс та бола ма деген ой мазалаған мен оған «толығырақ...» деп жаздым…

Бісмілләсі былтыр Алматыда айтылған құрылтай биыл Арқа төрінде арқасын кең жайды. Назарбаев Университет іргесін қалағалы блогшылардың осынау шоғырын қарсы алуы алғашқы рет шығар. Әдеттегідей, еріктілердің бейресми/ресми басқосуына ұйытқы болғандар аз болмады. Біріге көтерген жүк жеңілдің кезекті жарасымды мысалы болды бұл.

Былтырғы алматылық мақсаттастарымыздың пәрменіне қарап, елордадағы біздің бастапқыда аздап шайлыққанымыз рас. Дәл сондай деңгейде үйлестірушілік болады ма,

Бүгін Керектегі VKM, Малика, Венера Касымова деген қыздардың туылған күні!
Шын жүректен құттықтаймыз! Бақыт тілейміз, төмендегі жыр жолдары Олардың биік мәртебесіне арналады)))
Арда жұрт, аманбысың, Керек деген,
Мен бүгін қуанышты дерек берем!
Тап бүгін ВКМ ару туылған күн!
Бұл қызды мен көбіңнен ерек көрем!
Санасы сергек, білім, білігі мол,
Ойы да біразыңнан зерек дер ем)))
Айтқаны орындалып келе жатыр,
Астанаға көктем енді келед деген,
Күнтізбеде Наурыз деп тұрса болды,
Қар кетеді, Күн де нұрын төгед деген,
Венеражан, көктемің құтты болсын,
Орасын көңіліңді желекпенен!
Бар биікті бағындыр ойыңа алған,
Асу деген қалмасын, Сен өтпеген.
Таусылмайтын мол байлық берсін Тәңір,
Дос, туысқа шашсаң да шелекпенен!
Мен тоқтайын осымен, ендігісін,
Халқың айтсын, тілектес КЕРЕК деген!
Сөз соңында… Шолпанжан, әкел бетті!
Кім сүйеді, сол бетті мен өппеген)))

ПыСы: Кстати, саған арнап сыйлық алғам,
Оны енді… Кешке қарай бөлек берем)))