Бүгін түсіндім — мен оны әлі кешірген жоқпын, сатқындығы үшін. Бозбала шағымның ең жарқын бейнесі, екі аптада мендік әлемді ерекше бақытқа бөлеп, бойымдағы ең жарқын сезімдерді оятқан ғажап адам деуші едім. Жоқ, мен әлі кешірген жоқпын…
Арамыз

Бозторғайдай жас жанымыз шарқ ұрып,
Қалам, қағаз жатыр мені шақырып.
Тіл ұшына кеп тоқтады өлең-жыр —
Мен ашылып жаза алмаған тақырып…

Жазғаным жоқ жырымды ерегеске
Түсінбеген түспесін ел егеске
Әр аймағы қазақтың бағы, бары
Қазақия Жерұйық жер емес пе!?

Ренжіткені кімнің бар Шым қаланы,
Шым қаланың ренішін кім қалады?!
Алғашқысы дер едім асылдардың,
Тізбелегін

Ол екеуміздің бала махаббатымыз бақытты поэмаға айналған жоқ, бітті ме, бітпеді ме, ол жағы өзімде қалсын. Дегенмен, бала махаббатыма жасағын бір қызықты сыйлық жайында айтайын. Жағдай 2008 -бе, жоқ әлде 2010 ба, сондай жылдардың бірінде болды. 8 наурыз қарсанында сөзге келісіп қалып едік. Енді не керек сыйлық жасау керек. Кітаптардан қыздардың гүлді жақсы көретіні жайлы оқып едім, ауылдағы дүкенге барып қызыл раушан гүлін алдым. 35 теңгеге шықты. Алдым да, дүкеншіге қалтырып кеттім, кейін алып кетемін деп. Мектептегі мереке аяқталған соң ел тарқады, кешкі дискотеканың темасын шешіп жігіттер жағы әлек. Арасында қызы бар мен ғана, әрі ішпейтін-шекпейтіндердің тізімінде жалғызбын. Мұғалімдер болса асханада кетті.
Қызымды қолынан алдым да, үйге бірге қайтып кетті. Жолда дүкеннің қасына тұрғызып қойдым; «Сен осында бол, ал мен қазір келемін». Гүлімді алып шыға бергенімде құдамның атпен келе жатқанын көріп, тұрып қалдым. "Қазір көріп қойса улкен әзілге айналады. Әзіл қыздың әкесіне жеткен соң менің бетімдегі көк түсті нүктелерге трансформацияланады" деген күдік бұл. Күттім. Көршім кетті. Жан-жаққа назар аудардым да, қолымдағы бір штук гүлімді қызға ұсындым. Ол мәз — өмірінде бірінші рет сүйгенінен гүлді алғаны. Мен де мәз — өмірімде гүлді алғаш сыйлағаным бұл. Сонымен қатар, «жанымның» жүзіндегі кереметтен өзімді дәу еркектей сезіндім. Кәдімгі романтика ғой: айнала аппақ қар басқан, екі қара киімдегі адамдар тұр және қызыл гүл…
Не керек, мен үйіме кеттім. Ол да қолына гүл ұстап, әрі «анам көрсе не деймін?!» деген қорқынышпен, сонда да болса, бақытты жүзімен үйіне кеттім. Бар пәлі сол анасынан басталды: әлгі гүлдің ортасында қыздың ішкі киімі бар екен. Анасы оған көрсетіп шегінен айрылды. Қыз бұны мен әдейі жасаған-ау деген ойға батты. Мен болсам қытайларды жек көре бастадым.
Не деген креатив деңіз — гүлдің ішіне қыздың іш киім тығындап тастау.
Содан кейін мен қыздарға гүл сыйлаған емеспін.

Кез-келген ғашық қыздың кішкентай тілегі бар-ау «сыйлық алсам ба екен» деген. Менің достарымның, таныстарымның (өзімнің де) талай сыйлығымыз да кетті ғашықтарымызға немесе жақсы таныстарымызға. Сондай сыйлықтардың бір сериясымен бөліссем.
№1 – «Саймантас»


Саймантас деген мына табиғаттың жаратылысы. Тас қандай «дүниеге» ұқсайтынын менсіз-ақ естіген шығарсыздар. «Сайман» деп аталуы да содан. Жанына әйелдер келіп, қолымен тасты ұстаса, үлкен қуатқа ие болады екен. Баянауылда осыдан үш жыл бұрын үш күн бойы республикалық семинар өтті. Елімізден түкпірінен жиналғандар «қазақ тілділер» мен «орыс тілділер», солтүстік пен оңтүстік боп бұйрықсыз бөлінді кешкі жиналыстарында. Алғашқы екі-үш күн қызықты өтті. Үшінші күн үйге қайтарымызда Дарын атты шымкенттік досым Қарағандының бір қызына сыйлық жасамақ болып сувенирный лавкаға бардық. Бардық та Саймантастың суреті бар магнитті алдық, еңбгімізді абыройлы орындаған жандай кейін қайттық.
Дарын досым мәз, қызға сыйлық әкелеміз деп сүйіншіледім. Қыз да мәз, сыйлық аламын деп. Мына суретті көріп байғұсымыз не жыларын, не күлерін, не «атасына» жіберерін білмей аң-таң болып қалды. Езуін тоқтатар досым жоқ, мен болсам сәл ұялып қалдым. Ал қыз бізге жымия қарап, бетімізден сүйді де сөмкесіне салып алды.
Кәдесыйдың ата-анасы көріп, не дегені жайлы тарих үн қатпай жатыр.

деуші еді махаббаттан басталады
өмірдің ләззәті мен асқақ әні
сені ойлап көздерімнен жас тамады
сені ойлап бұзылды ғой тас қамалым…

Деуші едім Мен — Абай, сен Керім
бірге өтіпі өзіңмен кештерім
Қолымда сыйлаған кестелің
Арманда кім білген кетерің

Қолымда сыйлаған кестелің,
Жөн болмас жолыңды кескенім…
Мәжмүндей мен зарлап ән салам,
Жеткізер жырымды ескенім…

Жеткізер ескен жел шерімді
Сен таптың бағыңды серіңді…
шырылдап бозторғай мен жүрмін
таба алмай қонатым жерімді…

Жабырқау күз қоңыр күн Сенсіз
жалығу зарығу үн Сенсіз
жетеле мені жел тоқтатпа
өмір де мен үшін мұң Сенсіз…

!

Кереку студент жастарының жағдайы жайлы мақала. Бұл мақала реалисті өмірдің көріністерінен сыр шертеді.

Бұл суреттің астында не жатқанын білсіз бе? Қазақ студент жастарының шындығы жатыр! Иә, біздер баяғыдан-ақ кетсек те, айлар бойы тамақтанбайтын студенттердің арасынан, қарны аш, қалтасы бос студенттердің заманынан өткен жоқпыз! Әр заман өзінің талабына сай сұраныс тудырады. Ендеше қазіргі студенттердің хал-жағдайы мен шәкіртақысы жайлы сөз қозғайық!

Ал құрметті студенттер санап көрейік:

әрбір студент, күнінде, кемінде 4 рет қоғамдық көлікті пайдаланады: 55*4=220, 220*30=6600 тг — қоғамдық көлік айына 6600 тг
кем дегенде күніне 300 тг тамақтану: 300*30=9000, тамақтану 9000 тг
жалпы: 15 600 (стипендия 15,300тг)
онымен қоса, айына 500 тг ұялы бірлік+қағаздарды басып шығару айына 1000 тг

Мен бұл жерде қоғамдық жұмыспен белсенді араласатын, спортпен шұғылданатын, әртүрлі үйірмелерге қатысатын студенттердің жағдайын айтып отырған жоқпын. Бұл универсалды, қарапайым, сабаққа барып келетін студенттің жағдайы.

Осы ретте жатақханада тұрмайтын, универден алыс тұратын ПМПИ студенттерінің хал жағдайына ерекше назар салғым келіп отыр! Ал стипендия уақытында түспей қалған жағдайда не қыл дейсіз?? Иә, жаяу жүреді!
Ал БИГ БОН мен РОЛТОНДЫ КӨП ҚОЛДАНУ МИ ҚҰРТТАРЫНЫҢ ПАЙДА БОЛУЫНА ӘКЕП СОҒУЫ МҮМКІН ЕКЕНІН ҒЫЛЫМ ДӘЛЕЛДЕГЕН!

ОСЫДАН КЕЙІН, ӨЗ МҮДДЕЛЕРІН ҚОРҒАЙ АЛҒАН ИСПАН, НЕМІС, ЕГИПЕТ, ТҮРІК МЕМЛЕКЕТТЕРІНІҢ СТУДЕНТТЕРІНЕ ҚОЛ СОҚПАУҒА БОЛА МА???

Сәлеметсіңбе, анашым!
Алыстағы ұлыңның хатн күткен де шығарсын, себебі сенің мені қаншалықты сағынғаныңды білемін… мен де сені сағындым, анашым. Жапанда жалғыз қалған балапандай қорғансыздың күнің кешіп жүрмін анашым.
Сабағым ба? Жақсы деймін, жақсы ғой шынымен де. Білесің бе, анашым, телефон соқпай не себепті хат жазып жүргенімді?! мен өкпелімін…
Сіздер бізді, мені, інімді, қарындасымды әркез біреудің ала жібін аттамауды үйретіп едіңдер ғой, естеріңде ме… естеріңде ме «Ешкімді ренжітпе, ұлым» деп ақыл бергеніңіз, анашым… анашым, бұл қалада басқаша бәрі. Сіздер бізді өзгені сыйлауды үйреттіңіз жасы үлкен болғандықтан, ал өткенде кешке келе жатқанда ақсақалды ағамыз жазықсыз ұрысып тастады: «әй, иттің баласы, кеш батқанда не қып жүрсің, үйіңе қайт, осы жастар қазіргінің бетімен кеткен осылар, Сталин керек осыларға. Атаң кім дұрыс тәрбие бермеген,» деп, мен сабақтан қайтып бара жаттым ғой. Ал неге ол адам сіздерге балағат сөз айтады, мама?! Сіздер бізді үйлкендерге қарсы келмеуге үйретіп едіңіз ғой, не үшін?
Мен бір әжеге болысқым келді, ауыр сөмкесім үйіне әзер апара жатқан әжімді беті тершіген әжемізді аяп кеттім. Қасына келіп: «Әже» дей бергенімде жал бұрылып маған алая қарады. Мен оның қолындағы сөмкесін ұрлайтын жанға қарағандай. Түрінен шошып кеттім, «Әй керек емес көмегің» дегеннен басқа естігенім жоқ ештеңе. Рахметі қайда екен, анашым… анашым, сіз бізге үлкендерге қолғабыс ет деуші едіңіз ғой, не үшін…
Әкемнің алыс туыстарына да барғанмын, содан соң бармай қойдым. Себебі төрден орын түгел үйінен орын таппағандай көрінді маған. Адамның көңілі сөйлеген сөзінен көрінеді емес пе?! Олар менен оқуымның қалай екенін сұрады, сосын бір жеге кеткелі жатқанын айтты. Естеріңде ме, осы жандар келгенде бізге қонаққа сіздер әркез қой сойып, мені жүгіртуші едіңдер ғой суға жіберіп, қойға жіберіп, отынға жіберіп.
Маған олардың ұлы да қуана қараған жоқ. Нөмірімді алды, сабағына көмектесуді сұрады. Мен оған қолымнан келгенше көмегімді аямадым. Ал үйіне келгенде тіпті төрден орын ұсынған жоқ. Анашым, әке маған туыстарына жақын бол деуші еді ғой… не үшін? Осылай жоғарыдан алайған көздеріне сыйластықты қалай танытамын, анашым?!
Маған бір адам келді, киімі алба-жұлба деймін қазір, басында менен байлығы аздау жан екенін көрдім. Баласы ауырып жатыр, соған үлкен ақша көмек керек екен емделуі үшін. Әрине, өзіңнен кем жандарға әркез қолдау көрсет демеуші едіңдер ме анашым, қолымдағы 300 теңгені ұстата салдым. Ол ақшаны араққа жіберетінін білдім бе, анашым… сендер көмек көрсетіңдер, қолдағынды аямандар деп айтушы едіңдер ғой, анашым, осы ма?! Осы үшін бе?!
Анашым, менің сүйікті анашым, заманымызда таза қанды тазылар аз, түлкілер көп.

— Ол маған жылап өз өмірінің қаншалықты қиын екенін айтады, кінә өзінде емес, өзгеде. Көптеген жағдайлар бар дейді өмір сүруге бөгет болған…
Біз әрқашанда бір-бірімізбен сабырлы сөйлесеміз, қаншалықты қынжылаған болсақ та.
— Оның сөзінің шыны да бар шығар…

Сіздің өміріңізде қызықты оқиғалар жиі болады ма? Менің өмірім қызықты оқиғаларға толы. Әсіресе бүгінгі күн есімнен шықпасы анық. Нақтылайын.
Отырған ем компьютердің құлағында ойнап, әлеуметтік желі де жалғанып тұр жарықтыққа. Шыр етіп дауыс шықты, вконтактідегі хат келген дауысты барлықтарың естіген шығарыңдар. «мен ешқайда кеткен жоқпын». Қуандым, қызымнан. Дереу мініп автокөлікке кеттім «аруымның ауылына», алғаш көрісуіміз үлкен үзілістен соң, менің қызметіме байланысты кездесе алмаған едік. Жүрек шыр-пыр етеді, аяқта да бұлшық еттер жоғалғандай, қанша жыл спортпен, әсіресе жүгіріспен айнлысам да. Күтіп тұр екен, мен оның бұл ісіне таң қалдым. Қай уақытта шыққанымды біліп, қай уақытта келерімді есептеп қойған ғой ботақаным(!).