Қар жауды бүгін
періште билеп еңсені
Қар болып кетсем,
қалқам деп
қарсы аласың ба сен мені.

Ақ ұлпа біткен әуеде жүр ғой би билеп,
Қадірлі өзі,
Күтпейді көктен де мүлде сый-құрмет.

Ақ жастық — бұлттан үлбіреп түскен сыңайлы,
Еске

Бозторғайдай жас жанымыз шарқ ұрып,
Қалам, қағаз жатыр мені шақырып.
Тіл ұшына кеп тоқтады өлең-жыр —
Мен ашылып жаза алмаған тақырып…

Қашан сені оңаша ойлағаным,
Терең ойдың түбіне бойлағаным
есімде жоқ… Содан болар әлі де,
Ауыр мұңнан арыла қоймағаным.

Қашан сенің алдыңда сыр ашқаным,

Махаббат — раушан гүліндей
бағымда менің жайнаған.
Махаббат — мәңгі әнім бұл,
Бойымда дендеп жайлаған.

Көркіңе сенің ғажайып,
Таппадым теңеу шарқ ұрып.
Махаббат оты сөнбейді,
Кетсе де теңіз тартылып.

Кетпес қой теңіз тартылып,
Құламас жартас, тауың да.
Сырғиды уақыт білінбей,
Кұм көшкендей дауылда.

Хош, енді, хош бол, сүйіктім.
Бақытты бол, мұңайма.
Оралармын өзіңе,
Өткенімен жыл, айлар.



Мұхтар Айзат, 8-сынып оқушысы. 15.05.2008

Шынымды айтсам, маған сен ғана ұнайтынсың,
идеалым, сұлулық өлшемім.

Австралияның шағын қалашығында орналасқан қарттар үйіндегі осы қария өмірден өткен кезде бәрі „Ол өзінің өмір жолында із қалдыра алмады„ деп ойлаған еді. Медбикелер оның бөлмесіндегі заттарды жинастырған кезде қария жазған өлең жолдарын тауып алған.

Құрбан айт құтты болсын! Бауыздалған малмен селфиден қол тигенде мынаны қарай салыңдар. asaubota «Көрсетіп зайыпты аласың» деп ренжуші еді, бәріңе көрсете берейін)))

Сурет салсам тізе мұң
Айтшы неге түзедің?
Қайғысы ұшқан қасында
Күзге ғашық қыз едім.

Жанарыма ай құлап,
Отырады жәй жылап…
Құлазиды дейсің бе?
Мұң сүйсінтіп, қайғы ұнап

Күрең күннің көбі ұнап,
Қурап қалған шөбі ұнап,
Жылап өтер ме екенмін,
Жапырағымды төгіп ап.

Күзге тартқан жасым да,
Күз қойнында басым да,
Найзағай боп тіл қатам,
Нардай болған ғасырға.

Құстың көріп тізбегін
Қанатымды іздедім
Мені ұшырар – жапырақтар,
Мені әкетер – күздерім.
Жұлдыз Бейсек

Ой, жаным!

Көктем деген кім өзі?

Өзің бе екен,

Өзіме қадалатын көзің бе екен,

Даланың кеудесінен сен гүл үзіп,

Еркелейтін, ұялшақ кезім бе екен.

Бұл дауыс па?

Дүниеде бармын деген,

Қараңдаршы жүректе жандым деген,

Аялаңдар, жоғалтып алмаңдаршы

Қар сияқты,

Енді мен қармын деген.

Көктем деген көк майса шалғын ба екен,

Бүр атарын білемін талдың неден…

Жаңбыр салды бейнесін әйнектерге,

Сен мені жүрегіңе салдың ба екен?!..

Шымшықтарды үркітіп, сай жағалап,

Бөліп ап енесінен тайды аралап

Бұл, әлде, бейқам бала шағымыз ба —

Жұлдызды қызықтайтын, айды алалап

Апам да шалын түртіп назданатын,

Атамыз жер иісіне мас болатын

Бұл — біздің ақпейіл ме,

Жаңбыр төксе,

Жаңбырға шомылып ап мәз болатын.

Көктем деген кім өзі?

Өзім бе екен,

Сәттерім бе бақытты сезінбеген…

Айдың жарығындағы, түсімдегі

Саған айтамын деген сөзім бе екен?!

Әлде, өрімін тарқатқан бұрымым ба,

Далада ойнақтаған құлыным ба?

Желмен бірге жүйткіген,

Көктем деген –

Бір сенің қолыңдағы ғұмырым ба?!

Жұлдыз БЕЙСЕКОВА.

Өзіңді іздеп ағады жұлдыз жерге
Көктемнен де сұрадым, қыс, күзден де
Жазды күн жусан иісін жұтып тұрып,
Мені есіңе алдың ба гүлді үзгенде.

Ақша бұлттар толқытып көңілімді,
Кеудемдегі оятса елігімді
Сені ойладым,
Ал сен ше, ойладың ба,
Жаңбыр сүйіп алғанда ерініңді

Бейнеңді сап айға наз, қылық — құмға,
Кірпігін көтереді үміт мұнда
Көктем сенің шерткенде терезеңді
Мені есіңе алдың ба?
Ұмыттың ба?

Қарашығы көзімнің тұнып мұңға,
Жұбатамын жүректі жуып жырға
Хабарыңды тосамын күннен, түннен
Ұмыттың ба сен мені
Ұмыттың ба?

Жұлдыз БЕЙСЕКОВА.

Ақынның, хершірерсіздер, ендігәрі — ахуйн десек дәлірек болар, ішкеніне үшінші апта. Әйелінің өтінішімен — онымен бірге ішіп, өмірге құштарлығын арттыруға кіріп шықпаққа әлгі жерімді будым.

Ішімнен сыбап келе жатырмын. «Дарабоз ахуйнымыз!», «ауданымыздан шыққан жалғыз қасқа!» деген атақ пен ат-шапанға малданып, облыс орталығына көшті де кетті. Дос ретінде лібәдқа бірнеше рет ескерттім:

Көше бойын кезіп мен келемін,
Ал басымда неше түрлі ой менің.
Тұла бойымда махаббаттың оты лаулап
Ауырды ғой жүрегім менің сыздап.

Бұл оқиғаны басынан мен баяндайын,
Өз жайымды толығымен айтайын.
Және де жанымның қиналғанын
Не себепті көңілде қаяу барын.

Күншуақты күндердің бірі еді,
Жайбарақат ол үйінде жүрген еді.
Мен кенеттен қоңырау шалдым оған,
Ал ол болса бұл кім деп жауап берді.

Мен тіл қаттым танысайық деп жай ғана,
Ал оның мүлдем қарсылығы болмағанда.
Бірақта ойында оның бөтен ой жоқ,
Сыпайылықпен жымиды ол тамсана.

Телефонның тұтқасын қойдым дағы
Кірдім оның сайтына вк-дағы.
Хат арқылы әзілдесіп, қалжыңдасып
Біраз әңгіме айттық біз шер тарқатып.

Талай таңды атырушы ек телефонмен,
Солай күндер өте берді кезекпенен.
Мен ол қызға басында мән бермеп ем
Досым деп оны жай ғана санаушы ем.

Біз екеуміз біраз уақыт өткен соң,
Жүрдік қызбенен жігіттей боп.
Мен оны алдадым сүйемін деп,
Ол кезде менде оған сезім жоқ.

Алдадым, арбадым мен ол қызды,
Кейін бірақ айттым мен шынымды.
Сондағы айтқаным менің оған:
Кешір жаным бола алмаймыз бірге енді.

Түсіндім мен оны сүйетінімді,
Бірақ бәрі де кеш болды.
Ұмытты ол мені мәңгілікке,
Ал менің жүрегім жараланды.

Кешір жаным мен сені сүйемін,
Бекерге сені алдаған екенмін.
Жүрегімдесің менің әрқашанда,
Мен сені мәңгілікке күтемін.

Көңілге де әр берді тамаша бір,

Наурыз көшіп туылған бала сәуір.

Күн еріншек боп алды, түн асығыс,

Кештеу жағып жүр содан қала шамын.

 

Кәрі кетті қаңтардың, ақпанның да,

Тоқымдай-ақ қап қойды ақ қар шыңда.

Жылу жетіп жасылын жамылды жер,

Өрік гүлдеп, жаңғақ тал таққан сырға.

 

Тарыдай мұң жүрекке ауыр келед,

Жылу жетсе жаныңа тәуір медет.

Кештеу жанған шамдайын сезіміме,

Ойға батам себепкер сәуір ме деп?

 

Тоқым қардай шыңдағы кірсіз бе арың?

Сенің жоғың – сәуірдің гүлсіз хәлі.

Сақтамашы сәуірге,

Жүрегіңнің,

Тастап кетіп қаңтарға жүрші ызғарын.

Сүйсінем де ойланам саған қарап,
Құм секілді сырғиды уысымда ой:
Боянбашы.
Жоқ себеп алаңдамақ,
Сен онсыз да бәрінен сұлусың ғой.

Ең қымбат опа-далап.
Сен кетірдің
сәніңді замананың кескіні деп.
Бояудың
тұнық көз бен келбетіңнің
сафтығының қасында еш құны жоқ!

Ойланшы.
Асықпашы, аялдашы!
Ажарыңды әлемге ашып өтші.
Мейлі!
Тіпті мен үшін боянбашы.
Мені өзіңе басқалай ғашық етші.

Боянбашы.
Көтергенде көп қылықты,
деймісің енді әріңнен үркем осы?
Шашыңды бүркегенің жеткілікті,
Құдай берген жүзіңді бүркемеші.

Сөйткен қыздан асатын жоқ қыз менше.
Және деме «Қалауды шектейді де»:
Айнаға қарап уақыт өткізгенше,
Көзіме ұзақ қарасаң жетпейді ме?

Білмеймін,
Сонша көркем үйлесе ме,
Маңызды деп өзгерту реңіңді.
Жалған ол.
Ноқат бояу тимесе де
Жақсы көріп келем ғой жүрегіңді.

p.s.
… Тәтті ұйқы.
Қасымдасың бүгін менің.
Мен жатайын зер салып.
Оянбашы.
Ал оянсаң – жетеді күлімдеуің,
Тек… боянбашы.

Көктемді күтем дегенше,
Қой қоздап кетті дегейсің.
Өртеніп бітем дегенше,
Ой маздап кетті дегейсің.

Суықтан тоңдым дегенше,
Жаурады жаным дегейсің.
Жалғанға сендім дегенше,
Алдады бәрі дегейсің.

Өртеніп біттім дегенің-
Болмады сенер ешкімің.
Көктемді күттім дегенің-
Көрдің ғой оны кешқұрым.

Жалғанға сендім деген үн,
(Сен емес болсаң, кім деймін...)
— Не дейсің бұған, Өлеңім?!
— Білмеймін..!

Әлия Іңкәрбек