Студент десе ең алдымен ойға оралып түсетін сөз ол-жатақхана. Бірінші айда ешкімді танымағасын қызықсыздау, «аш емессіңдер ме?», «жатақханада тұрған қалай екен?» деген сұрақ көп қойылатын. Қарнымыздың тоқтығын, уайымымыздың жоқтығын ауыз толтырып,

Сәкестік пе білмеймін, бүгін ескі кітаптар, суреттер салынған шкафты ақтарып отырып, он жыл бұрын, яғни 2002 жылдың 27-ші Қарашасында «біссіміллә» деп бастаған күнделігіме тап болдым.
Мына сурет те осыдан дәл 10 жыл бұрын Әлем Тілдері Университетінің жатақханасында түсірілген. Мұнда мен 19 жасқа таяп қалғам.

Қатысушылар саны 4 адам.
Сәуле, Айжан, Марат, Қаби

1-ші акт.
Сахна қала кейіпінде көмкерілген. «Жатақхана» деген жазуы бар жатақхана. ағаштар. Әріректе көлік жолы көрініп тұр.
Сәуле мен Айжан қолтықтаса күліп жатақхана есігінен ішке ене береді.
Шымылдық жабылады.

2-ші акт
Жатақхана балконы. Балконда екі жігіт темекі шегіп тұр
Марат:-Қаби, ана екі қыз не айтып күліп бара жатыр екен.
Қаби:-Мен қайдан білейін, жүр барып әңгімелесіп қайтайық, по қоду неге күлгендерін біліп аламыз.
Екеуі балконнан шығып, қыздардың бөлмесіне қарай беттейді
Шымылдық жабылады.
Соңы

Сіз ЕЛЕС дегенге сенесіз бе? Өзім көрмеген соң, нақты айта алмаймын. Адамзатпен қатар өмір сүріп жатқан белгісіз тіршіліктің бары ақиқат болса, онда елес те бар. Оған құрбыларымның айтқан неше түрлі оқиғалары дәлел. Жатақханада бір қыздың бөлмесіне жиналып алып, естіген, көрген-білген қорқынышты оқиғаларды айтатынбыз. Қызық…Қорқынышты…Сосын бөлмелерімізге қайта алмай, қорқып жүретінбіз. Сол оқиғалардың дені елес туралы болатын. Қайтыс болған адамның елесі кезіп жүреді дегенді көп естідім. Соның бірі – Қарағанды банк колледжінің жатақханасында болған оқиға. Тағы сол қыздардан естідім.

saya.kazjur.kz/files/2011/09/555.jpeg Осыдан біраз уақыт бұрын (нақты білмеймін, бәлкім 5-6 жыл бұрын) жатақхананың жоғарғы қабатында бір топ ұлдар қызды зорлап (Құдай бетін аулақ қылсын!!! ) өлтіреді де, кілемге орап, кереуеттің астына тастай салады. Ондағылар болса, қыздың мәйітін бірнеше күннен кейін бірақ көреді.

Одан кейін қаншама уақыт өтті. Бүгінгі таңда 9 қабатты жатақхананың тек 5-еуінде ғана студенттер тұрып жатыр. 5-тен жоғары қарай кірпішпен қалап, жауып тастаған деседі (көзіммен көрген жоқпын). Неге дейсіз бе? Әлі күнге қыздың елесі сол жерді кезіп жүреді-мыс. Кейбір тұрғындары түнде ұйықтап жатқанда қыздың жылаған дауысын, есіктің сықырлап ашылғанын естиміз дейді. Қыздың жаны жай таппай жүрген болар…

P.S. Рас-өтірігі Аллаға ғана аян осы оқиғалардан кейін ойланып қалдым. Мен елеске сенетін сияқтымын. Ал, сіз ше?

Бір түрлі сезім. Кеткің келмейді, бірақ комендант «кет те, кет» қылып жатыр. Амал жоқ…

Баспаналы болдым! Бұрын пәтер жағалап жүруші едім, енді 1 бөлмелі үйлі болып жатырмын. Жұмыс орным қарамағындағыларға осындай көмек көрсетіп жатыр. Жұмыстың дәл жанынан қызметкерлерге арнап жатақхана салған еді. Енді соны бүгін тапсырды. Аты жатақхана болғанымен үйден еш кемдігі жоқ, асхана, дәретхана-ваннасы ішінде, шкаф, үстел, асхана гарнитуры, кір жуу машинасы бәрі бар. Өзімнің жеке үйім болмаса да пәтерақыдан құтылып, осындай жағдайға жетіп отырмын. Енді дұрыстап жұмыс істеу керек. :)

Сілтемесі мынау.

P.S. Сәтті пайдаланып, Мейіргүл Оңғароваға тиіскендердің жұмбақ жағдайда көз жұматынын ескерте кеткім келеді.