Соңғы кортеж

Көктемнің бір қоңыр салқын кешінде елдің тақта отырып тозған көсемі кенет мазасызданып ояныпты. Түнгі тыныштықтың өзінен үрей сезілгендей. Жылдар бойы жұртты темірдей тәртіппен ұстаған оның өзі енді әлденеден қорқатын болыпты. Түн ұйқысы бұзылып, айнаға қараса да көлеңкесі үрейленіп тұрады екен. Сол күндердің бірінде ол сенімді көмекшісін шақырып:
– Мені балгерге апар, бірақ ешкім білмесін, – деп бұйырыпты.
Әрі қарай
– Мені балгерге апар, бірақ ешкім білмесін, – деп бұйырыпты.