ҚАЙРАТ НҰРТАС

Әнші 24 жаста, Алматы

Алматы түні, Арман, Ауырмайды жүрек, Бара алмадым, Эх, қарындас, Жалғыз сен, Өмір өмір, Өкініш, Қызыл гүлім-ай, Сұранамын, Мейлі атты әндерінің сарынымен жазылып алынған.

Күндерім — мұңға толы. Әйтсе де, әйтеуір бір барлығы да өтеді, мен де бұл күндерді ұмытамын.

Менің бір арманым бар. Сол арман мені жолдан адастырды. Енді оған жете алмайтынымды білемін.

"… Мен сендерді жек көремін. Әрқайсысыңды.

Қымбат косметиканың, пластикалық операциялардың арқасында ілініп-салынып әрең тұрған беттеріңді жалаңаштар ма еді… Маскаларыңды дыр-дыр жыртып… Қулық-сұмдыққа, аярлыққа толы, ертең Құдай алдына барғанда шыжғырылып тұрып күйдірілетін шынайы жүздеріңді қазір-ақ елге көрсетер ме еді, а..?

Міне, Адамстар, жоқ, Топастар отбасы келе жатыр..."

— Ооо, Мики! Балақайларыңды құшақтап келіп қалыпсыңдар ғой!
— Ой, тыныш, тыныш, Том, біздің Агоның маған бөтен еркек сөйлесе қалай үріп, мазаны алатынын білесің ғой!
— Сәлем, Джорд, қал қалай? Астына түспейсің бе, презентация басталып қойды дейді.
— Ә, жоқ, Мики, мен осында тұра тұрайын.
— Қалауың білсін.

Дәмхана ішіндегі келушілерге арналған барлық үстел басы бос емес. Келушілер саны көп. Үстелдер арасында сары түсті жейде киген «Пицца Блюз» дәмханасының даяршы қыздары аяқ ұштарымен жүгіріп жүр. Біреулерінің қолдарында тағамға толы табақтары бар, екіншілерінің табақтары бос, үшіншілері үстел басында отырғандардың тапсырыстарын алдарына қойып жатыр.

Қызыл костюм киген көк көз, жалпақ бетті орыс әйелге:
-Сіз, жалғыз отырсыз. Үстел басына екінші болып қасыңызға отыруға бола ма? –деп, айтып жатып үстел басына қойылған екінші орындықты өз ыңғайыма қарай жылжыта бастағанда:
-Жалғыз емеспін, –деді жақтырмаған түрімен. Басын шайқап «не деген бассыздық» дегендей айтты, ішіндегі ойы сәл жыбырлаған еріндерінен білінді.

Қолымдағы ұялы телефонға қарап қоям, уақыт түскі үш. Дәмхананың залының ортасына барып келушілерден «босайды-ау» деген үстелді қарауылдап тұрмын. Әлгінде ғана үстел басына отырғызбай қойған орыс әйелі қолын бұлғап маған белгі берді. Қасына барғанша үстел басынан тұрып, жиналып үлгерді.

Керекинфода «махаббат апталығы» дегенді оқып елең ете қалдым. Сірә, көптен бері ұмытқан махаббатым есіме түскен болуы керек. Содан пост жазуға бекінген бетімнің сиқы осы 

Әкемнің бала кездегі махаббатының есімі Ардагүл деген. Қазір әр қайсысының өз отбасы, ошақ қасы бар. Ара-тұра телефонмен сөйлесіп, қал-жағдайларын білісіп тұрады. Ондай кезде шешем жақтырмай, қызғанып жүретіні бар Әрине, негізгі айтайын дегенім бұл емес, осыған ұқсас өзімнің бала шақтағы махаббатым туралы. Біреулерге қызық болар, болмас, бірақ сөге көрмеңіздер. Бұл бала махаббатыма, сезіміме деген кішкентай құрметім. Айта отырайын, ендеше…

***
3 сынып. Түстен кейінгі ауысымда оқимын. Қыс болғандықтан соңғы бесінші сабақтарда кеш қарайып кетеді. Соңғы сабақ Жансая мұғалім беретін дүниетану сабағы. Бақылау сабағы. Кім дұрыс жазып бітсе, сол ерте қайтады. Әйтеуір бұрқыратып берілген сұрақтарға жауап жазып жатырмын. Арман түртеді, «көшіруге бере тұршы» деп. Бермедім. Ол математиканы жақсы оқитын. Мұғалім «жазуы әдемі» деп мақтайтын.

Менің көңлім үй еді жапандағы,
Кірді оған мейірімді де, қаталдары.
Кірлеген соң есігін жауып алған,
Содан бері ашуға ешкім бата алмады.

Анық еді оны ешкім елемесі,
Қатардағы үйлерге теңемесі.
Айналаға зер салып қарамайтын,
Жуылмаған өйткені терезесі.

Мен мектепте оқып жүргенде,Қазақстанға келген инвесторлар туралы көп естейтінмін.Бірақ инвестордың кім және міндетінің қандай екенін білген жоқпын. инвестор — ақшасы көп адам екенін сезетінмін.Бірақ ойлайтынмын, инвестор міндетті түрде шет елдің адамы болу керек деп,өсе келе олай емес екенін түсіндім. Кейде сол елімізге көмектесуге келген инвесторлардың оғаш қылықтарын, қазақтарға нашар қарайтынын естігенде қаным қайнайтын.Мен сол шетелдік инвесторлардың орынында болуым керек деп есептейтінмін.Әрине, оның қалай болатынын білген емеспін.Бірақ көкейімде ой болды, егер менде инвестор болып, адамдарды жұмысқа алатын адам болсам, халқыммен ең болмағанда нанымды бөлісемін ғой деп.(Себебі, мен естігенде шет елдіктер қазақ жұмсшыларына қарағанда екі есе жақсы,әрі құнарлы тағам мен арнайы таза, басқа жерден әкелінген су ішеді екен) Міне, сол ой әлі де арманымның алыбына айналды. Әлі тірі болсам, еліме қызмет етіп, қаражат мәселесінің шешілуіне аз да болса да үлесімді тигізетініме сенемін. Мен осы ойымды жүзеге асырамын! Аааааааааааааааааааа!!!
Және мен көрген адамдардың кішкене болсада проблемасын шешіп,өздері де үлкен бизнес иесіне айналған орыс жастары туралы видеоны сіздермен де бөліспекпін. Маған ұнады, сіздер ойларыңызбен бөлісе жатарсыздар! www.youtube.com/watch?v=VKyDA2iyFjs

Астанадағы қоғамдық көліктердің басты ерекшеліктерінің бірі осы. Әсіресе таңертең жұмысқа баратын уақыт пен кешке үйге қайтатын кездерге не жетсін, шіркін.
Аялдамада арқа-жарқа сөйлесіп тұрған адамдар, қажетті автобус келгенде әңгімесін ұмытып жапа-тармағай есікке ұмтылады. Ең бастысы есіктің алдына жету. Одан кейін өздері-ақ көтеріп мінгізіп жібереді. Кіргеннен соң да қарманудың қажеті шамалы. Иін тірескен адамдар арасында құламақ түгелі, дем алуың да оңай емес.
Жә, армандарға көшейін…
Өзің бір аяғыңмен тұрып, ілігерге қара таппай келе жатқанда әзілдейтіндер де табылады. «Қарындас, бұл сіздің қалтаңыз емес!» деп жанындағы қызды әжуалап жатқан жігіттер, «ой апай, сіз қырыңызбен өтсеңіз де, былай өтсеңіз де 2 адамның орнын алады екенсіз» деп толық кондукторды күлкіге айналдырған қулар да осы жерде.
Кеше кешқұрым 28-і автобусқа отырып, дұрысы тұрып келе жатқанда бір ағамыз «менде арман жоқ» деп жар салсын. Достары не болды десе, «4 жас қыз маған құлап жатыр» деп мәз. Жүргізуші тормозды басқан сайын бар адам алға тықсырылып, сол 4 қыз тағы ағамызға қарай еріксіз қисаяды. Ай, «менде арман жоқ» деген ессіз айқай одан қаттырақ шығады-ай шіркін.
Қапырық ыстықта лүп еткен желді аңсаған бізге ол ағамыздың арманы ерсілеу көрінді. Алайда, соны қызықтаймыз деп аялдамамызға жеткенімізді де байқамай қалдық. Сонысы үшін рахмет!
Сіз мінген автобуста орындалған армандар болса жазыңыз, өтініш…

МҰНДАЙ КИНО БІЗДЕР ҚАРАМАЙМЫЗ!!!



Соңғы жылдары әлемде жетім балалардың саны артып отыр. БҰҰ-ның балалар қорының хабарлауынша, төрткүл дүниеде 100 миллион бала ата-анасының қамқорлығынан айырылған. Ал Қазақстанда ресми мәліметтер бойынша 75 мың жетім бар. Бар болғаны 16 миллион халқы бар еліміз үшін осыншама жетімек аз ба, көп пе?.. Жетімін жылатып, жесірін қаңғыртпаған ел едік.
Бүгінде жетім балалар мемлекет қамқорлығында. Шымкенттегі №3 балалар үйінің есігінен аттай бергенімде, екі бүлдіршіннің көздері жәутеңдеп, маған қиыла қарады. Олардың қорғансыз күйіне қарап қатты толқыдым.

— Өзі сондай жұмбақ бала болатын. Онымен таныстық, шамамен бес жыл бұрын болған еді. Есте қалғаны, сабақ үстінде оның анасымен келген алғашқы сыныпқа қадамы болатын. Сол күні оның анасы мұғаліммен көп сөйлесті, күбір-күбір. Бұзық балалар артында отыратын, және көрші орын бос болатын. Ал көзілдірік менің қасыма жайғасты. Ұзын құлақтан келген хабар бойынша, әкесі әскер бөлімшеде қызметте, анасы дәрігер. Кішкентай қарындасы да бар екен. Өзі тұйық. Айтпқашы, анасының өткендегі мұғаліммен неліктен ұзақ әңгімелескендігі белгілі болған сияқты. Ол мына көзілдіріктің мәселесі ғой, өзі дене шынықтыруға да қатыспайды екен. Есесіне, залда отырады. Балалар жүгіріп, доп қуып жүргенде ол қарап қана отырады.

Адастым ба, білмеймін, алжастым ба,
Қуанышым мұң болып алмасты ма?
Қонса ұшпас бақыт іздер пенденің,
Өзі мәңгі тұрақтап қалмас мұнда…

Қуанамыз ие болсақ жақсы атқа,
Асығамыз тез жетуге мақсатқа.
Қол жеткеннің бәрін тастап кетеміз,
Ұзақ жылдар сарылумен тоссақ та.