Түсімде өліп қалыппын демекші… Ондай түстерді мен де жиі көрем. Бірақ өткендегі түсім тіптен қызық болды. Өлмеппін, бірақ о дүниеге экскурсиялық сапар шегіппін. Яғни, кейін қарай, бұл дүниеге қайтып келетініме сенімді боп жүрдім. О дүниенің кереметін суреттемей-ақ қояйын, бір сөзбен айтқанда, болашақты сипаттайтын фантастикалық фильмдердің көрінісін көрдім десем болатын шығар. «Дәу де болса, жұмақ-ау» деп ойладым. Қызығы ол емес, о дүниеде жүрген бір кісінің маған айтқан сөзі. «Шын өмір өлгеннен кейін басталады деген құр сөз», — деді ол: «Нағыз қайнаған өмір — сен келген жақта. Себебі жалғанның қысқа екенін біле тұра, сен алдыңа мақсат қоясың, оған жету үшін жанталасасың. Биікке көтерілем десең, жетістікке жетем десең, әрекетіңді тірі жүргенде жасап қал. Ал біз мұнда еш мақсатсыз жүрміз. Бізге ештеңе де керек емес...»
"Бұл дүние таусылса,
Шын дүние күтеді..."
деген «Жігіттер» квартетінің пәлсапасын жайына қалдырып, пойызға отырып (кәдімгі қарапайым пойыз), өз дүниеме қайтып келдім)))

Арман боп қалдың, белестей биік бағынбай,
Сол үшін саған алғысым шексіз бүгінде.
Сарқылып сезім, солғын тартқанда сағымдай,
Бір-бірімізден жалығар ма едік түбінде?

Жұмбақ боп қалдың, бойыңа сиқыр
сыр бүккен,
Әсері терең әлемдей болдың бір тылсым.
Қажыған сәтте күндегі күйкі тірліктен,
Бір-бірімізден қол үзер ме едік, кім білсін?

Аңсар боп қалдың, ұрлаған түнгі ұйқымды.
Өкпелетсе де тәкаппар тағдыр қалауы,
Өзіңнен қалған естелік енді сүйкімді,
Өмір дастанның жүрекке қымбат тарауы...

Кей нәрсенің жай арман болып қалғаны да жақсы-ау?

Тотының "Іздеп келген бала арман" жазбасын оқып, өзімнің армандарым есіме түсіп кетті… Солардың ішіндегі ең тәттісі — қаламгер болу еді. Республикалық "Ұлан" газеті, «Ақжелкен» журналдарына өлең, мақалаларымды үздіксіз жіберіп тұратынмын. Бірсыпырасы жарияланды да. Бірақ "Ұланның жас тілшісі" деген куәлікке қолым жетпей-ақ кетті. Мектептің соңғы жылдарында жазуды мүлдем қойып кеттім. Мамандық таңдау барысында ойлана келе ортақол журналист болғанша, ортақол технарь болсам, елге пайдам көбірек тиер деген желеумен «Есептеу техникасы» мамандығына оқуға түстім. Әлі де сол мамандығым бойынша оқуды жалғастырудамын.
Әйтсе де, жазғысы кеп тұратын адам үшін (ғылыми мақалалардан да басқа нәрсе жайлы) блогтың да берері көп-ау? Менің орындалмаған бала арманымның сәл де болса жүзеге асуына септігін тигізген Дабайға көп-көп рахмет!))))

Махаббат бар деп сенесің,
Көрсең де жай бір елесін.
Тулатып бойда қанымды,
Шын сезім, қашан келесің?

Құшаққа еркін енесің,
Толқуға сәттік ересің,
Балқытып, баурап тәнімді
Шын сезім, қашан келесің?

Кей кезде үміттенесің,
Кей кезде күдіктенесің.
Елітіп нәзік жанымды,
Шын сезім, қашан келесің?


Ақтөбелік Айболат Мамиров деген жігіт осы өлеңіме ән жазуға ұсыныс жасаған. Мен қарсы болған жоқпын. Біраз уақыттан соң әннің сұлбасы дайын болды, сілтемесі арқылы бір файлообменниктен жүктеп алдым.
Айболат_Мамиров_Шын_сезим_кашан_келесин.mp3

Обшым, блогымның атын өзгертім тастадым. Енді, блогтың аты бар — «ОҒМ жазбалары». Мемуарлары деп асырыңқырап жібергім келді де, жарайды дедім. Кейбір кісілердің фантазиясы түу, алысқа кетіп қалар деп)) Білмейтіндерге айтайын, неге ОҒМ? Осындағы бір амиго «Оккульттік ғылымдар магистрі» деп ат қойып еді. Содан әрі аспай-ақ қояйын дедім))
Пы сы: Бірақ кейін блог атауы тағы өзгеріп жатса, таң қалмай-ақ қойыңыздар.

Махаббат машақатынан балшы-балгер, кемпір-сампыр жағалап кететін қыз-келіншектер аз емес. Қу сезім не істетпейді дейсің? Оның үстіне жауапсыз болса… Дәстүрлі «халық» балгерлеріне баруды өз басыма ар санаған мен, кәдімгі өзіміздің жатақханада тұратын, астрологиядан хабары бар докторантқа бармақ болдым (ғылымның көмегіне жүгінгеннің несі айып екен?).
Негізі, әлгі жігіт – экология ғылымдарының кандидаты, әйткенмен, астрологиямен шұғылданып жүргеніне 20 жылдай болыпты. Ақылы түрде келесідей қызмет түрлерін көрсетеді:
— сүйген жігітіңмен (қызыңмен) мінез сәйкестігі, ажырасу ықтималдығы;
— сенің жеке қабілеттерің, мінездемең;
— бизнес-серіктеспен сәйкестігің, бизнестегі жаңа бастамалар, келісім шарттардың сәтті-сәтсіздігін болжау, тағысын-тағы;
— белгілі бір мерзімге (1 жыл, 1 ай деген сияқты) жұлдыз жорамал жасау.
Көз таныс болған соң, ол маған ақысыз қызмет көрсететін болды.
Болаттың «атасының» рөлінде астрологиялық карта сызатын программа ойнайды. Сол картаға қарап қойып «пал аша береді» екен.
Ең алдымен, оған өз туған жылымды, айымды, күнімді (жобамен сағатына дейін) және туған жерімді айттым. Мені оған жетелеп апарған сезімімнің объектісі туралы дәл сондай мәліметті бердім (алдын-ала жасырын және астыртын түрде анықтап алғам). Ол барлық ақпаратты программаға енгізді.
Жауапсыз махаббатым екеуміздің астрологиялық картамыз мәз болмай шықты. Болаттың айтуынша, біздер бір-бірімізге мүлдем сай келмейді екенбіз. Жұлдыздарымыз қарсы болмақ түгілі, бір-бірінен теріс айналып кетіпті. Қосыла қалғанның өзінде, жолдың бәрі ажырасудың ауылына алып барады екен. Тура «шын «ғашықтар» қосылмайды, қосылғанмен бір болмайдының» кебі. Сезімімнің бір жақтылығына байланысты, Болаттың айтқаны жаныма майдай жағып, кәдімгідей жұбаныш болды)))).
Оны қойшы деп, жеке астрологиялық картама көштік. Қабілеттерім, потенциалым жағынан көп аса жаңалықтар ести қоймадым. Жалпы әдеттегі жұлдызнамадан оқып жүргендерді тағы қайталап айтып берді. Картам мінекей:

Айналайын, жаным, қайда жүрсің?
Жүрсең де сен қайда, ойда жүрсің.
Сағындым ғой сені көрмегелі...

Әнші Медеу Арынбаевтың соңғы әндерінің бірі осылай басталады. Ал таяуда оның жан жары миына қан құйылып ойда жоқта қайтыс болды… Әрине, бұл жай сәйкестік болар. Бірақ оған айтатын басқа ән жоқ па еді? Неге ол әріптесі Қыдырәлі Болманов секілді «Қасымда сенің жүргенің-ай, ғажап қой осы күндерім-ай», немесе өнердегі ағасы Ескендір Хасанғалиев сияқты «Мені сүйген жүрегіңнің, лүпілінен айналайын» дегенге ұқсас әндер айтпады? Мүмкін бәрі басқаша болар ма еді?
Ресейлік Филип Киркоровтың Игорь Николаев жазып берген «Немного жаль» әнін айтқаннан кейін Алламен арасы суып сала беріпті-мыс… Жарайды, сол орыстарды қойшы, бірі қосылады, бірі айрылады…
Ал өзіміздің келмеске кеткен әншілеріміз ше? Халқымыздың Ақбаяны Мәдина Ералиеваның соңғы әндерінің бірі «Қош, енді, қош бол, күрең күз», Нәби Аймұратовтың соңғы әні «Мүмкін емес»… Сонда қалай, әннің құдіреті ме, әлде бұлар алдын-ала жүректері сезіп, әдейі сондай әндер жаздыра ма?

Негізі, блог ашу ойымда жоқ еді. Кездесуден Арекеңнің сілтемесін көріп, «қолдау көрсетуге» ниеттендім (кхм, кхм). Бұрын блог жазып та көрмегем, тіптен, атын не деп қоярымды білмедім, шынымды айтсам. Ортақ идеясы болуы міндетті емес шығар? Саясатта шаруам жоқ, оны еркектерге қалдырдым, бәлендей ештеңенің немесе ешкімнің фанаты да емеспін. Басымнан өткенді, кейбір ойлап-түйгенімді жазам да. Кейін жұмыр басыма идеялар кеп жатса, көре-жатармыз, әзірге «Аты жоққа» қош келдіңдер!