Ол кезде баламыз. Қырсақ бірінші класқа барған шағымыз болар.Атаққұмар емес ат құмар болатын жастамыз. Үлкендерден «жүйрік жылқының қанаты болады екен» дегенді жиі еститінмін. Көз алдыма ұшқан кезде қанаты күнді жабатын пырақтар елестеуші еді.Неге екенін білмеймін сол қанатты жүйріктерді тек ақ боз ат ретінде елестететінмін. Бір күні үйге келген құда баламыз мені өз үйлеріне алып кетпек болды. Ауылдың ішінде болса да бөтен үйге барғым келмеді. Бірақ "Үйде қанаты бар атымыз бар" дегеніне қызығып үлкендердің рұқсатымен соңынан ердім.