Жұлдыздардың шоқ болып аққан кезін бірінші рет кездейсоқ бақылағанмын. Таңғы 4-00 мөлшерінде аспанның шығыс бөлігінде бір жұлдыз соңынан екіншісі, минутына біреу немесе бірнешеуі жан-жаққа бір нүктеден ағып түсті.
Біраздан соң түйсігің жер шарының кеңістікте зымырап ұшып бара жатқанын жаңғыртқанда «ух» -деп деміңді ішіңе тартасың. Фантастикалық киносындағыдай ғарыш кемесінің ғарышкерлер кабинасының алдыңғы терезесінен бақылап тұрғандайсың. Шын мәнінде де солай ғой. Жер ғаламшармен бірге жолаушы болып ғарышты кезіп барамыз…

«2012 жыл» «мәселесі» әуелде поп-жаңалық боп көрініп, ал жанамағылыми тұрқы тіпті күлкі үйірген.
Бірақ бара-бара қауіптеніп барам. Ақырзаманнан емес, соған сенетіндерден. Олай дейтінім: тіпті салмақты кісі ағалары да(!) «жел болмаса шөптің басы қозғалмайд, қайдан білейік...» деп, күмілжитін