Шықпасаң шықпа алдымнан...

Студент кезде каникулда үйге оралған күшті еді ғой. Қазіргідей күй талғамайсың. Қандай поез, қандай вагон, тіпті орның маңызды емес. Неге екенін қайдам, мен мінген пойыздардың барлығы таң алакеуімде жететін. Мамам мен папама айтпай сюрприз жасағанды жақсы көретін едім. Ұйықтап жатқанда сып-суық боп жетіп барам. Олар ұйқысынан оянбаған, аң-таң. Бірақ келетінімді, вагонымды міндетті түрде ағама айтам. Ол қарсы алады ғой. Сол кезде үйге таксимен келмеппін ғой бір де бір рет.
Ал Алматыға оралғанда такси түгіл троллейбуспен жеткен кездер де болған. Поездан түскенде, аш биттей жабысқан таксилерге жыным ұстайтын. Неге екенін қайдан білейін))
Келген қалаңда ешкім қарсы алмаса вокзалдан, әуежайдан, бірден бөтен қала режимі қосылады. Еркінсімейсің. Қабағыңмен қоса, ішіңдегі дүниеңді де қатайтып аласың. Сол режиммен бөтен қалада өмір сүресің.
Тіпті студенттің кезең өткеннен кейін де есеймедім)). Іссапардан, демалыстан оралғанда да біреу күтіп тұруы керек. Егер күтіп алмаса, өзімді бір жетім қыздай сезінетінмін. Ал сырттай білдірмейсің ғой әрине. Тіпті қол жүгіңді ұстап алып, алдыңа түсіп құнжыңдаған таксистке де үйренгендей боласың.
Блог - Basic: Шықпасаң шықпа алдымнан...
Еркектерде ондай сезім болмайтын шығар. Бастысы үйге келгенде үй жайнап, тамағы дайын тұрса болғаны. Бұрынғы күйеуімнің еркелігімді түсінбегені де сол шығар. Бірде ұзаққа іссапарға шықтым. Бір айға жуық болмадым-ау деймін. Келетін уақытымды айттым. Бірақ ол шаруалар барын, қарсы ала алмайтынын айтты. «Таксимен келе сал, ақшаң бітіп қалса айт, аударып жіберем» деп қояды. Жарайды, шаруалары тығыз шығар дедім ішімнен. Әріптестерімнің күйеулері қарсы алыпты, үйге жетікізіп салды. Есікті ашып, үйге кірсем… жо-жоқ, нақсүйері емес))) күйеуім пырылдап ұйықтап жатыр. Ішімде бірдеңе үзіліп кетті. Алдымда шашы ұйпа-тұйпа боп, көзі ісіңкіреген, ебедейсіз жымиып тұрған күйеуім бөтен адамға айналды. Әрине, оның жұмыстан кеш келгенін де естідім, бірнеше күн бойы ұйықтамай жұмысын түнде ғана тапсырғанын да білдім. Бірақ бәрібір іштей түсіне де, кешіре де алар емеспін. Мәселе таксиге төленген мың теңгеде де, мықшыңдап көтерген сөмкеде де емес. Айтпақшы сол зілдей сөмкеде оның екі қорап бәтеңкесі мен бір пакет су-жаңа киімдері болатын. Білсем, еш ойланбастан вокзалда ақ лақтырып жіберер едім.
Блог - Basic: Шықпасаң шықпа алдымнан...
Қазір әрине барлық проблемаларымды өзім шешуге, жүгімді өзім көтеруге, тек өзіме сенуді үйрендім. Бұрынғыдай орындықты көтеру үшін ешкімді шақырмаймын)))
Әуежайдан да, вокзалдан да ешкімді іздемеймін. Суқаным сүймейтін таксистермен де достастым. Тіпті өз үйіме де таксимен баратын болыппын. Ағам да үйреніп қалған сияқты қарсы алмауға. Үйді білесің ғой деп күледі. Білем әрине)))
Жақында Астанама тағы оралдым сапардан. Бірақ бұл жолы құрбымның жігіті қарсы алды. Құрбыма қарсы алайын деп өзі айтыпты. Сөмкем де ауыр еместін. Балаларымның рюзактары да жеп-жеңіл. Машинада келе жатып «не деген түсінігі мол жан едің» деп келемін. Мәселе үнемделген тиын-тебенде, иә, көтеретін жүгіңде де емес. Мен енді бөтен қалада емеспін! Өз үйіме келе жатырмын!!!
Әрі қарай

Өзге емес, өзім айтам өз жайымды...

21 жылды сүріп өтіп, 22-ге аяқ басудамыз. Осы жылдар ішінде біраз нәрсені көрдік, біраз жайға қанық болдық. Өмір деген біз ойлағаннан да қиын екен. Балалық шақта, шіркін, тамаша еді ғой… Еш уайым, еш қайғы жоқ. Не кием, не ішем демейсің, ертең не істеймін, өмірім не болады деп бас қатырмайсың. «Еркекшора» дегенді барлығыңыз білетін шығарсыздар. Білсеңіздер, міне, біз сол «еркешоралардың» біріміз. Бұрын мұны мойындау дегенің, ооой, қиын еді ғой. 11 жасқа дейін біреу "қызсың" десе мұрнын бұзып, әлім жетпесе әкеме айтып, ызамды қайтарып, сыныптағы ұлдармен жаға жұлысып жүріп, қалаға көштік те осының бәрін сап тыюға тура келді. "Қыз" екенімді «еріксіз» мойындадым. Оның өзі мамам, юбка кимесең мектепке кіргізбейді дегеннен, «оқи алмай қаламын ғой» деп қорқып мойындағаным ғой! Әйтпесе, анау-мынауға көне бермейтін «жындылығым» да бар еді сол кезде. Сол уақыттарды есіме алсам, күлкім келеді. Қазір күлкілі әрине, ол кезде түні бойы қорланып жылап, ызадан түні бойы ұйықтай алмай шығатынмын. Әйтеуір, юбка киіп 1 қыркүйекте мектепке де бардым. Ол 5-сыныпқа көшкен кезде еді. Сонда барлық балалар маған саусағын шошайта қарап, сырттай мазақ қылатынын сезіп жүрсем де неге екенін түсінбейтін едім. Оның мәнісін 11-сыныпты аяқтаған күні(ол кезде «еркекшоралық» аз да болса азая бастаған), сыныппен бас қосып тұрғанда білдім. Бір сыныптасым ғой: «Класқа кірсем, бір „ұл“ жаңадан келіпті, үстінде қыздардың кофтасы. „Е, ауылдан келген ғой“ деп ойладым да қойдым. Енді бір қарасам сол „ұлың“ юбка киіп алыпты!»-дейді. Сонда ғана өзімнің кейпімнің ерсі болғанын түсіндім ғой. Қазір, құдайға шүкір жігіт көз қысарлықтай жағдайдамыз. Сүйген адамым да бар. Ендігі арманым… Ол ішімде қала берсінші… Көз тиіп қалар…
Әрі қарай