(Небары он екі жасында келместің кемесіне мініп кеткен Ақтілектің рухына арнаймын)

Өмірдің мәні қанша ғұмыр берілетінінде емес, оны қалай өткізе білуіңмен өлшенеді. Кейбір «шырылдауық шегірткенің» күйін кешкен адамдар кеудесінен соңғы демі шыққанға дейін өмірге не үшін келіп, не үшін кетіп бара жатқанын түсінбей-ақ кетеді. Өмірде одан асқан өкініш бар ма екен? Ал кей адамдар…

Бүгін Ақеркенің өміріндегі ең қуанышты күндерінің бірі болуға тиіс еді. Бірақ оның жаны жабырқап, әлденеге көңілі толмай жүр. Мұның себебін сұраған тірі жан болмады. Әкесі ішімдікке салынған, шешесі аурушаң қыздың жанашырлары жоқтың қасы еді. Бұл жалғанда жоқ болса қол ұшын бере алмайтын, бар болса көре алмайтын жандар көптеп кездеседі.Оның туған туысқандары да бұл отбасыдан бойларын аулақ ұстайтын. Оңашада ойға бататын кішкентай қыз «Олар бізбен не үшін араласпайды? Әкемнің маскүнем, шешемнің аурушаң болғаны үшін менің не жазығым бар?» деп ойлайтын.