Соңғы үміт
— Өзі сондай жұмбақ бала болатын. Онымен таныстық, шамамен бес жыл бұрын болған еді. Есте қалғаны, сабақ үстінде оның анасымен келген алғашқы сыныпқа қадамы болатын. Сол күні оның анасы мұғаліммен көп сөйлесті, күбір-күбір. Бұзық балалар артында отыратын, және көрші орын бос болатын. Ал көзілдірік менің қасыма жайғасты. Ұзын құлақтан келген хабар бойынша, әкесі әскер бөлімшеде қызметте, анасы дәрігер. Кішкентай қарындасы да бар екен. Өзі тұйық. Айтпқашы, анасының өткендегі мұғаліммен неліктен ұзақ әңгімелескендігі белгілі болған сияқты. Ол мына көзілдіріктің мәселесі ғой, өзі дене шынықтыруға да қатыспайды екен. Есесіне, залда отырады. Балалар жүгіріп, доп қуып жүргенде ол қарап қана отырады.
Әрі қарай