Б ұ л ы ң ғ ы ы ы ы р.
Көптен күткен Аcтана-Алматы пойызы тоқтады. Дыбыс шығарғыштан «Сақ болыңыздар...» деген сөздер екі тілде қайталанып жатыр. Шыдамым бітіп барады… Қашан түседі екен...Қай вагоннан түседі екен… «Бойыма юбка жараспайды» деп киетін қара шалбары, ала қоңыр ала футболкасы ұзақтан көзге басылып вагоннан түсіп жатыр. Жүрек ұрысы пойыздың жүргендегі дауысынан жылдам істеп алқымға тығылды… Құшақтап алдым… Аймалап жатырмын… Ол «К-а-п-ы-ы-ы-ы-ы-ы-р, адамдар қарап тұр, ұят болады» деп өзін алып қашуда.
Қас қағым сәтте «Жатақханадан» бір ақ шықтық. Ол заттарын қояр қоймас артынан құшақтап:
— Сені қатты сағындым…
— Сені де сағындым, жаным. Он жылдан бері қайда жүрсін. Күтіп жүрмін ғой…
— .../сөйлеуга шама жоқ, аймалау ғана/
— Гүлің керемет екен. /Бірден сол гүл пайда бола салды/
— …
— Суға салмаса солып қалады. Гаршок қайда. Гаршок… Гаршок… Гаршок…