Бұл менің сөзім емес. Бүгін ғана премьерасы болған «Жаужүрек» спектакліндегі Ерлан Біләлдің сомдауындағы Балуан Шолақтың орыс оязының қызы Татьянаға айтқаны.

Премьераға әріптестерім жүр-жүрлеген соң,  театрдың ауасын жұтып келейік деп жүріп бергем.  Көріп шыққан соң көңілге келген ойды блогқа бағыттауды арасында езуімізге күлкі мен ой үйірген соң осы сөзден бастауды жөн көрдім. Әсия әріптесім сияқты майын шақпаспын. Бірақ осы қойылым туралы аз-кем әңгіме.

Бұлбұл бірде қаршығаға келіп:
— Сен мен сияқты ән сала алмайсың! — депті.
Сонда қаршыға:
-Иә, бірақ мен сені жеймін ғой -деген екен.

(Ептібайымайдтар, сонша қарапайым әфсана екен деп сөкпеңдер нақ! Осыдан 5 000 жыл бұрын осындай шедевр жазуға екінің бірінің басы жете бермеген, нақтың!)

Былай қарасаңыз, биылғы сайлауға көшелі сөз айтып, келелі іс бастайтын азаматтар емес, көршісінен басқа ешкім көрмеген, туысынан өзге ешкім танымаған кісілер киіп-жарып қатысып жатыр. Бұнысы сайлауды сайқымазаққа айналдыру ма, әлде демократияның көрінісі ме, білмедім. Білетінім – бұл абсурд театры. Оғаш театрдың кейіпкерлері көзіңнен жас ағызатындай қайғылы емес, ішек-сілеңді қатыратын сайқымазақ та емес. Бірақ, күлкілі көрінеді.

-Бұл кім?
-Баяғы сортақ шал ғой…
-Сортағыңыз не? Қойыңыз…
-Жәәй, көз тимесін деп айтқаным ғой, ал былайша әлі де сері шалмын…

«Жүрейік жүрек ауыртпай...» драмасынан

Спектакльден кейінгі әсерімді жазбас бұрын, көп ойландым. Әр түрлі сезім мен сан түрлі ойлар… Бәрі де маңызды, бәрін де қамтығым келеді. Алайда жүректегіні түгелімен айтып-жеткізу ешкімнің де қолынан келе қоймаған шығар…

Театр деген керемет қой… Түгелдей бір роман не пьеса «оқып» шыққандай күй кешесің. Осы жолы театр сахнасынан мен Гогольдің "Үйлену" комедиясын оқып шықтым.

Зал қыран-топан күлкіге айналды.

Негізі осымен де рецензияны бітіруге болар еді, алайда өз әсерімді, ойға түйгеніміді айта кетейін.

Осы күні студенттер мен оқушыларға кейбір спектакльдерге мәжбүрлеп билет алдыратыны жасырын емес сияқты. Бұл көбінесе жергілікті емес театрлардың гастрольдік сапарлары кезінде орын алатын жәйт.Әрине, демалсын, саналары сәулеленсін дейтін шығар. Бірақ, қарғаны қаз қылып ек, қи шоқуын қоймадының кебі бұл.Қарқ-қарқ күлкі, күбір-күбір әңгіме. Театр — киім ілгіштен басталады. Қойылымға келген көрермен әртістерге құрмет көрсетудің орнына, бейне бір киім ілгіштегі келіншек оның күртесін саттыққа шығарып жіберердей өре түрегеледі ғой бәрі… Қазының пісеріне шыдағанда, қазаннан түсеріне шыдамай, жаппай киімдеріне ұмтылады. Кезек күту деген атымен жоқ, бірдеңеден құр қалардай, бір-бірін баса көктеп, жанталасып жатқан бір адам. Бұл — жәй ғана киім ілгіштегі жәйт. Құдай сақтасын, алда-жалда заман өзгеріп, нанға кезекке тұрар болсақ, иманымызды айтып үлгермей қалатын шығармыз.