***
Ауылға бардым. Қой қораның қиын ойдық. Қидың арасынан өлген бозторғайдың денесі шықты. Қойдың үстіне жұмыртқалағысы келген болар сірә…
***
«Еңкейгенге еңкей, әкеңнен қалған құл емес,
Шалқайғанға шалқай, ол патшаның ұлы емес» деген мақал өтірік-ау деймін. Біреуге еңкейіп ізет көрсетсең, ол саған еңкеймек түгілі айналып кетіп, артыңнан бір тебеді. Басқасын істемегенге тәубе айтып кете барасың…
***
Үйіңнен қою тамақ жеген кейбір жігіттердің, былай шыға соңыңнан сұйық сөз айтатынына үйрене бастадым.
***
… Тауға да биік шығарсың
Жауыңды жеңіп тынарсың
Ағайын сенбей тұрғанда
Досыңның көзін ұғарсы...-алып -қосарым жоқ екен.
***
«Осы маған не жетпейді?» деп көп ойланатынмын. Жақында соның жауабын таптым. Маған ақша жетпейді екен. Бірақ, ол кімге жеткен дейсің?! Байлықтың түбіне жетем дегенше, ол сенің түбіңе жететіні де ақиқат.
…
«Осы неге басқа елдерде қайдағы жоқ қайыршылардың өзі лотереядан Джек пот ұтып жатады?-деп ойладым ұтыссыз „Казлотомды“ қоқысқа тастап жатып…
…

Сіздерге мынабір терме-толғауларды ұсынғым келіп отыр.
Ауылды сағынғанда, жиі тыңдайтын толғауым.
008 Barip Kait Balam Aylga — Tyngishbai Zhamankylov

Және «Ақыл-нақыл»
019 Akil Nakil — A.Abdyaliev

Сегізінші тамыз күні биылғы өтпіскім аяқталады екен. Қатардағы көп қазақтар секілді ауылыма барып, туған-туыстарды көріп бір жасап қалдым. Ауылда шөп шабу науқанына өзімше көмектесіп, ата-әжемнің, әке-шешемнің үйлерінің шатырын сырласып қайтудың өзі демалысымның босқа өтпегендігін білдіретін секілді өзіме. Қайын жұрт жақты да ұмытпай, ол жаққа да машина ізін салып қайттық. Өтпіскімнің соңында Астанадан келген керекшілермен өткен кездесудің өзі бір қаралық. Бұл жайлы сәл кейінірек

Алматыдан Есікке дейінгі жол бірталай. Ондайда серігің – музыка. Немесе радио.
Сол күнгі кешкі тікелей эфир тақырыбы – ауылдан қалған естеліктер туралы болатын.
Бір әңгіме қозғашы ауыл жайлы,
Бұдан артық рахат табылмайды.
Бұлдырасын өткен күн сағымдай бір,
Бір әңгіме қозғашы ауыл жайлы (Мұқағали) демекші, тыңдармандар хабарласып, әркім өз ауылының естеліктерінен, балалық шағының тәтті сәттерінен сыр шертіп жатты…
Эфирдің әдемі көңіл-күйін атам «бұзды»

Жаз келіп күүн ысыған соң, жұмыстан қашып, көңілің ауылға тартып тұрады екен… Таңертеңнен сағынып отырып ауылдың қызықтарын бір еске алдық. Еске түскені осы, ұмыт қалғаны болса жалғастырамыз…

— Қаладағы «телка» ол ауылдағы құнажын…
— Ауылдың дүкендерінде айран сатпайды…
— Ауылдағы кез-келген саудагердің үйі автоматты түрде тәулік бойы жұмыс істейтін дүкен болып саналады…

… сенбесеңдер осы әңгімеге арқау болған оқиғаларды көзбен көрген жандардың ұялы телефонын берейін(Гаста секілді «вирус» ойынын ойнамас деп сенемін).
Біздің ауыл таудың екі жағында екенін де, біздің үй таудың 15 үйлі жағында екенін де талай айтқанмын, жазғанмын. Сол 15 үйдің ішінде 3 үй сәл оқшаулау тұрады, кейінірек 1-еу қосылып 4 үй оқшаулау тұр.
Сонымен, бұл үш үй бір-бірімен жеті атадан аспас туыс. Айтпағым мынау.
Барлығымызда үйімізде құс асырап көрдік. Бірақ, біз туыс болғанымызбен иттеріміз бір-біріміздің тауықтарымызды, балапандарымызды қырып кете беруші еді. Қазір бұл үйлердің ешқайсысында құс жоқ ау деймін. Елдос атты туысымыздың үйі қаз асырайтын. Бір жылы қаздарын сойып алды ма,әлде өліп қалды ма толық есімде жоқ. Есімде қалғаны күзге қарай ата қаздары ғана тірі қалды. Сол еркек қаздары қыс бойы қорасында иттермен бірге жүретін.Иттермен бірге таласа-тармаса тамақ ішіп жүрді. Уақыт өте келе психикалық ауруға шалдықты ма әйтеуір, өзін қаз емес «итпін» деп ойлай бастады. Иттермен бірге тау жаққа кетіп қалуды шығарды. соңдарынан балпаң-балпаң басып келе жатқанын көру аянышты еді. Қаз бейшаралар 15-20 метрден артыққа денесін көтеріп те ұша алмайды екен-ау. Мойындау керек, мен есімді білгелі елағаңдардың үйіне біткен иттер біздің иттерді әрдайым талап кететін. Тек бір ғана итім солардың иттерінен ықпапты өткенге көз жүгіртіп қарап отырсам. Әлгі атақаз иттердің төбелесіне араласып ысылдап, қораластарына болысатын. Ең қызығы, үй маңынан өтетін қара жолдан матасекіл, аттылы адам өтсе әлгі қаз иттермен қосыла қуатын. Өзім бір екі рет матасекілмен өткенде итен көрі сол қаздан қатты қорықтым жүгіріп-жүгіріп келіп арасында ұшып, қаңқылдап, ысылдап есті шығаратын. Кейде қанаты бетіңді осып жібереді. Сол уақыттарда ауылда камера да жоқ түсіріп ала қоятын. Камера бар болса да бала бізге ешкім ұстата қоймайтын.

Әлқисса
Айқаракөздің Шымкент жақсы қала-сынан ба, әлде кешегі түнде Сатыбалдымен ажырасып, бала-шағасының алиментімен күнелтіп жүрген, іші пысқан Муза шешеймен болған 15-секундттық телефонмен сөйлескені әсер етті ма… мына постты жазып отырған пақырыңызға шабыт келді ойда жоқта…
Тұра қалып тақырып іздейді ғой сондағысы. «Тарының түсіне тауық кіреді» дегендей, ауылдан басқа не ой келсін, креативіңдіссс… әлде ауылға деген сағыныштан ба…

Акт намба уан (эротикалық).
Бір қарағанда балыққа ұқсайтын Қазақстанның картасындағы ОҚО деген жазуды көзіңіз шалды ма? Сол ОҚО-ң Оңтүстік Қазақстан облысы. Сол облыстың солтүстігіндегі үштен бір бөлігін бөліп алыңыз. Сол — Созақ даласы. Далалы, құмайтты, шөлді жер. Негізгі шаруашылық — мал болған кезінде. Мал бағып жүрген ата-бабаларымыздың фантазиясы қатты ойнап кеткен ау деймін, жер-жерге эротикалық сипаттамасы бар топонимдерді қоя беріпті. Кіре берістен бастайық: Шаяннан (аты не деген жаман еД) кіре берісте Аққолтық деген ауыл бар. Аққолтық көне түркіше — әйел деген мағына береді, одан бері Жыныс-ата (әулие адам дейді білетіндер), одан бері — Қотантас. Аңыз бойынша жаугершілікте бір батырдың (Сатыбалдының айтып жүрген Мастұр батыры осы ау деп шамаладым) еркектік белдеуін кесіп алып лақтырып кетіпті «атаңанәлет қалмақ тағы шапты ма»-лар. Содан осы тас өсіп шығыпты. Одан бері Қыземшек. Мұнда да жоғарыдағы іспеттес аңыз, бірақ бұл жерде кесетін қалмақ емес, сүйіктісімен бір болғызуды қаламаған ағасы дейді көзкөргендер. Одан бері Шүмекейқұдық ( айттым ғой тұнып тұрған эротика деп).

• Жарнамалық үзіліс:
  Ауылға бешірге келіп отырған қонақ қыздың әңгімесі: -Аққолтықтан өтіп, Жыныс-атада сексаулмен дайындалған шашлык жеп отырмыз.
  

Акт намба ту

Қайдағы бір Дәруішөлгенде туып қор болған ғой Сатыбалды ағамыз мүмкін әпше. Созақта, онда да Теріскейдің туған ауылы Шолаққорғанда туылуы керек еді. Шолаққорған — Созақ ауданының орталығы, мордасы. Пьяншіктерге барлық жағдай жасалған.
Дүкенің міне, базарың,
Осы жерде он жыл тұрасың.
Екі аяқпен кіресің,
Төрт аяқпен шығасың,-деп жырлап өткен талай дүлдүлдер бұл маңды. Базарыңды қойшы, ауылдың қақ ортасынан бір жылға ағып өтеді. Аты? Пиянарық! Бүдкіңнен экстра-мэкстраңды алып келесің де отырып алып сілтейсің айй бір айызың қанып. Су жаныңда, таза ауа, ешектің ақырғаны, тұнып тұрған көк майса… бұдан артық не керек?!!!

Қорытынды

Шымкенттіктер Созақты жердіңбіржерово деп атайды. Алыстығынан болса керек. Бірақ бізге Созақтықтарға жақын. Жүрегімізге жақын. Өзінің ПриколАтауАуылдарымен, құмымен, жусанымен, түйесімен. Бір жылдан бері жете алмай жүрген жеріміз.

P.S: отпуск қашан болар екен…

Оңбай алданған аңқаулығым ойыма оралып отыр.
Қаладан ауылға төрт жасымда келдім. Көрші үйдің бір баласы бар еді, есімі Алдан. Негізі, баласы көп. Соңғы патрондарының нәтижесі ғой, ол. Бақташы отбасы болатын, жылқы ұстайды. Алданға еріп, жылқыға да, сиырға да, жылқықамаққа да барамын. Алғаш темекі де тартып көрдім. Шаруаның жай-жапсарын қағып қана қоймай, небір қайыра сыбайтын қазекемнің сөздерін де үйрендім.

Павлодар облысының Баянауыл ауданындағы Торайғыр ауылында жетпістен ғана астам отбасы бар. Бір кездері мыңға тарта түтіні болған бұл ауылда мектеп, мәдениет ошағы, бірнеше дүкен мен ауруханасы болған.

Осынау демалыс күндерін пайдаланып ауыл жаққа барып қайттық. Көктемгі қымыздан ауыз тигенімізден бұрын, көптен бері көрмеген ата-әжемізді көріп қайтқанымыз қуантады. Ауылдың тірлігі белгілі ғой. Әркім өз ісімен өзі. Кетігін тауып, кірпіш болып қалана қалу қиын. Себебі, ол жұмыстар біз жоқта да атқарылып жүрген жұмыстар ғой. Дегенмен өзімізше қол ұшын берген болдық.
Сіздерге біраз сурет ұсына кетуді жөн санап отырмын.