Алматыдан Есікке дейінгі жол бірталай. Ондайда серігің – музыка. Немесе радио.
Сол күнгі кешкі тікелей эфир тақырыбы – ауылдан қалған естеліктер туралы болатын.
Бір әңгіме қозғашы ауыл жайлы,
Бұдан артық рахат табылмайды.
Бұлдырасын өткен күн сағымдай бір,
Бір әңгіме қозғашы ауыл жайлы (Мұқағали) демекші, тыңдармандар хабарласып, әркім өз ауылының естеліктерінен, балалық шағының тәтті сәттерінен сыр шертіп жатты…
Эфирдің әдемі көңіл-күйін атам «бұзды»

Таксишінің әңгімесінен…

Алматының жаңбырлы кешінде үйге бармақшы болып такси тоқтаттым.
— Күн суып етті, ә? – деп бастады таксиші мен көлігіне отырған соң.
Үлкен кісілермен әңгіме-дүкен құрғанды мен де жақсы көрем, ары қарай іліп әкеттім. Жол ұзақ болатын.
Ия, таксишілер – әңгімешіл халық…

… Жиенім түріктің қызына үйленетін болып Ыстамбұлға құдалыққа бардық. Ұлан-асыр той жасады. Түркияға келгенімізге ризамыз. Түріктердің де езулері жиылар емес, біздің келіншектерімізбен би билеп, көңіл көтеріп жүр.
Бір кезде балдызым қалжыңдап:
— Жезде, сен да барып түріктің сұлуларын биге шақырсаңшы! — деді.
Онысы да жөн екен деп, барып құдағиларды биге шақысам: Бізге болмайды! — дейді.
Сонда біздің келіншектерге болады да, бұларға болмайды екен ғой?! Ашуланған күйі той жүргізіп тұрған асабаға барып, «Ән айтам!» дедім. Бетіме бажырайып бір қарады да, микрофонды қолыма ұстата салды.
Сондағы айтқан әнім – «Менің Қазақстаным». Аса мақтанышпен әрі шырқата айтқан болуым керек, түріктер орнынан тік тұрып тыңдады. Мені әнұран айтып тұр екен деп ойлапты. Ал мен айтқан әнімнің еліміздің мақтанышына айналған әнұраны боларын тіпті де білген жоқ едім…

Саябақта отырған едім. Қасыма бір қартаң апа келді. Пакеті бар қолында. Біраз уақыттан кейін, онысынан бір кітап алып шықты. Маған ұсынып:
— Қызым, мына кітапты оқи отыр. Өзім – ақынмын. Мынау менің шығарған өлеңдерім. Ұнаса, сатып аларсың. Бағасы – 1000 теңге, қарғам, – деді.
Қайта айналып келетінін айтып, кетіп қалды апам.

Тек қана оның жүрегінде екі жүрек лүпіл қаққан… Болашақ АНА…