Хммм… керекинфо паролін ұмытпаппын Daniar-Alan -ның «Керекинфоға жылына бір-ақ рет Блогқұрылтай кезде жазады екенсің» деген сөзін жерге тастамай, дәстүрді жалғастырайын.

Менің видео жасаумен ауыратынымды біреуі білсе, біреуі біліп қалған болар. «Екпін»-де жұмыс істеп жүргенде «видеоблог жасайық, видеоблог жасайық» деп тыпыршыдым, кейін өзім бір нәрселер құрастырып, фотодан видеолар жасадым. Ал негізі нағыз махаббатым — youtube. Ондағы сүйікті ютубберлерім. Бьюти блоггерлер, скетч блоггерлер, күн сайынғы өмірін көрсететін лайф влоггерлер… бір сөзбен айтқанда жанды ақпарат, эмоция, динамика — менің соңғы кездегі жаңа құштарлығым.

Сол себепті де Америкаға жол түскенде автоматты түрде өзіммен өзім қолыма жай ғана телефонның видеосын қосып түсіріп кеттім

Бір жағынан қызықты сапардағы оқиғалармен бөлісіп, жаңа елді бірге аралау көрермен-юзерлерге де қызықты. Оны осы күнге дейін келіп жатқан көптеген жағымды пікірлерден біліп отырмын

Сондықтан егер New York VLOG! саяхат сериямды әлі де көрмеген болсаңыздар, kerbezful youtube арнама қош келіңіздер де жазылыңыздар 

Алғашқы сериялар:

Достар! 9-мамыр Жеңіс күні жақындап келе жатыр. Осы орайда «Екпін» журналы сіздерді 21-сәуір, жексенбі, сағат 10.00-да, Алматыдағы Панфиловшылар саябағына арнайы видео-материалға қатысуға шақырады!

Ол үшін осы жазба астына келетініңіз жайлы пікір жазып, келерде соғысқа қатысқан ата-әжеңіздің үлкен фотосын алып келсеңіз болғаны. Ұлы Отан соғысы ардагерлеріне тағы да бір рет алғысымызды білдірейік!

Қосымша сұрақтарыңыз болса: k.b.aizhan@gmail.com поштасына хабарласыңыз

Мен де жазып жіберейін) Негізі құрылтай басқа қалада болғандықтан, басты шарадан бұрын қосымшалар, жол бойындағы қызықтар, барып-келуің есіңде қалады. Сол себепті бұл жерден негізгі конференция мәселелерін/сын/ұсыныстар оқимын десеңіз, осы жерден тоқтай қалыңыз. Әңгіме жай ғана Алматы қызының Шымкентке/Блогкэмпке сапары жайлы.

Бәрі де бармаймын дегеннен басталды. Оған бірнеше себеп те бар еді. Алдымен мереке күндері әдетте жанұямызбен боламыз. Отбасылық дәстүр, т.б. Екіншіден, Астанаға көшіп кеткен қымбатты систерімнің үйге келуі, демалыс күндері бірнеше айдың қыдыру есесін қайтарамыз деп ойладық. Және үшіншіден мынадай ұсақ-түйек факторлар:

— Бүгінгі отандық журналистика мен журналистердің кемшіліктерін атай аласыз ба?
— Еліміздің журналистикасында 10-15 жыл ішінде не өзгеріс бар?
— Жас әріптестеріңізге нендей кеңес бере аласыз?

Бұл сұрақтарды еліміздің радио, телевизия және газетте қызмет атқарып жүрген жас мамандар мен тәжірибесі бар белді журналистеріне қойған едік. Жауаптары төмендегідей:


Артур Нығметов, журналист:

Ең басты кемшілік — БАҚ-тың басым көпшілігі мемлекеттік тапсырысқа қарап отыр. Соның кесірінен кейбір маңызды мәселелер біржақты, дұрыс талданбай, бұқараға тарап жатыр. Журналистика дамуының ең басты көрсеткіші – тәуелсіз БАҚ-тардың көбеюі. Бұндай тенденция, өкінішке қарай, байқалмай жатыр. Соңғы 10-15 жылда ақпараттық кеңістік ұлғаймады, тіпті кейбір негативті процестердің салдарынан тарланып кетті деуге де болады. Ал мемлекеттік идеологияны насихаттау бағытында жұмыс жасайтын бұқаралық ақпарат құралдардың саны әлде қайда көбейді. Бұндай трендты мен журналистиканың дамуы деп айта алмаймын.

Ал журналистерге келетін болсақ, әр маманның деңгейі әр түрлі ғой. Ең бастысы, жас журналистер өз арын таптамай, адал болуы шарт. Біздің ең басты миссиямыз – халыққа адал қызмет ету. БАҚ-ды «төртінші билік» өкілі дейді ғой, бірақ біздің елде журналистердің статусы өте төмен, жалпы олар биліктің, әр түрлі саяси күштердің, олигархиялық топтардың құралы ғой, шыны керек. Сондықтан, әр журналист адалдық пен әділеттік үшін күрессе, қазақ журналистикасы «төртінші билік» ретінді міндетті түрде танылады.

Жеңіс күні тақырыбын қозғай келе, назарларыңызды «Екпіндегі» мына материалға салғым келіп отыр.


«Менің атам — Әзілхан Нұршайықов» дейді журналист Әлия. Иә, расында қазақ әдебиетіне «Аңыз бен ақиқат», «Махаббат қызық мол жылдар» сияқты сүбелі туындыларды алып келген Әзілхан Нұршайықовтың немересі болғанын қалай мақтанышпен айтпайсың…

(фотода кішкентай мамам мен әкесі)

Менің нағашы атам — Сергебаев Барат 1919 жылы қаңтардың 15-де дүниеге келген. Есімде қалғаны: 4-5 жаста жаз сайын анам бізді (тәтем екеуімізді) ауылға апарып тастайтын. Атам мен әжемнің қасында 1-2 айдай аунап-қунап жүретінбіз. Бірақ шыны керек басында үйренісе алмай, (әсіресе мен) үйге қайтқым келіп жүретін. Оның үстінде атам қызу мінезді, әрдайым айқайлап, ұрысып жүретін.

Әлі де көз алдымда тамақ ішуге шақырғанда, дөңгелек үстелдің басында малдас құрып отырып: «Айжаааан, Баяяяян, Қасыыыым, Досыыыым» деп әндетіп айқайлап бәрімізді келмейінше шақыратын. Сонда бұрышта бір уыс, моп-момақан болып отыратын әжем: «Балаларды қорқытпасайшы, келесі жазда келмей қояды ғой» деп байсалды-ақ айтатын. Сонда атам: "Әкеңнін аузын...")) Иә, атамнан қорқатынбыз. Әсіресе, қорқақ мен) Сонда әжемнің жып-жылы қойнына тығылып алып, оның сипалағанына еркелеп жататынмын.

1-күн. «Кәусар» кафесі.
Бізді күлдіртуге тырысқан квнщиктер)


тамашалап отырған блогерлер


біреуге қызық, біреуге қызық емес)

«Айжан рахмет, ата-анаммен көріп, мәз болдық!» — осындай сөздерді естігенде, қалайша мәз болмайсың?!) Иә, журналистика мамандығы өз клиенттерінен ақша алмайтын мамандықтардың бірі ғой… (әрине бұл жерде менің асыра сілтеушілігім байқалады). Өмірде барлық қызмет түрлеріне тек осындай алғыстармен төлесең ғой, шіркін! Бүкіл әлем қызғылт (розовый) түске боялып кететін шығар, ондайда.

Алайда менің айтайын дегенім ол емес. Сіздерді пианист, белсенді қоғам мүшесі және де жай ғана көркімен айналасын жарқыратып жүрген жас қыз Алма Мұқанмен таныстыру. Музыканы, оның ішінде гүрс-гүрс еткен рок емес, әсем де әсерлі классикалық музыканы өмірінің ажырамас бөлігі ретінде көретін Алманың бойында жігер де, қайсар да бар. Әрине, күн сайынғы 5-6 сағат бойғы фортепиано жаттығулары мен сансыз ноталарды жаттау әркімнің-ақ мінезін қатайтатын шығар… Сондай-ақ белсенді түрде түрлі шараларға қатысуы, жастар ұйымында жұмыс істеуі оның жауапкершілігі мен ұйымдастырушылық қасиеттерін көрсетеді.

Екеуіміздің таныстығымыз, сонааауу модельдік өткенімізден басталған. Содан бері қаншама жерлерде бірге болып, талай қызықтарды бастан кешіргенбіз. Бір байқағаным, Алманың бойында, мүмкін өзі байқай бермейтін, әйелдік мінездің ең қуаттысы жиналған. Өзімнің адамдарды кітап не кино кейіпкерлеріне ұқсататын әдетім бойынша, мен оны кейде сыған қызы Карменге, кейде Толстойдың Анна Каренинасына ұқсатамын.

Кейде өзінің бар қаруын іске қосып, жанып кетердей болса, кейде жұмсақ мақтадан жаралған мамықтай монтия қалатын әдеті бар. Не де болса, өмірде кез келген адамда бола бермейтін, алайда қуаты күшті «харизма» деген Алмада бар нәрсе. Тек оны керек кезде іске қосу не қоспау барлық әйел затына сай оның көңіл-күйіне байланысты.

Бұл жазбаны Алмамен танысудың кіріспесі деп біліңіздер) Пианист қызбен толықтай танысу үшін, «Екпіндегі» сұхбатты оқи отырыңыздар.

P.S айтпақшы, Алма пианино бойынша сабақтар да жүргізеді, қызыққандарыңыз болса, толық мәліметті сұхбаттан таба аласыздар

Шыны керек, махаббат жайлы посттарды оқу мені жалықтырып жібереді. Ммм… «ол мені сүймейді», «мен оны мәңгілік сүйемін» секілді бітпейтін толғаулар басталды деймін ішімнен. Қатыгездік? Мүмкін. Бірақ мен ондай сөздерді әкем қалжыңдап айтпақшы «жүрген кезде бір, үйленер кезде бір» айтқанды қалар едім. Сол себепті бұл жазба да махаббат жайлы алғашқы әрі соңғы жазба болсын деп ойлаймын.

Жиырма жылғы тәжірибем бойынша және де өзімнің «бақылаушы» табиғатымның нәтижесі қазірде менің алдыма «махаббат» ұғымын «сыйластық» ұғымымен тығыз байланыстырып отыр.

Оқушы кездегі тізбек бойынша бүкіл сыныпқа таралатын анкеталар естеріңізде ме? Сонда «болашақ жарыңның қандай болғанын қалайсың?» дегенге бәрі де «Ол әрине мені сүю керек, сыйлау керек, мені қорғау керек», сияқты ұзақ тізімді жазып қоятын. Дәлірек айтсақ арамыздағы «ерте есейген» біреу солай жазып, қалғандары соның жауабын қайталап жазатын. Мен де қайталадым. Алайда ол кезде маған «сыйлау» деген түсінік бос сөз болатын. «Сүю» дегенді түсінесің, "қорғау, аялау" дегенді де түсінесің, ал «сыйлау» тек әріптер жиынтығы сияқты.

Испандықтар менің көзімде Альмодовардың фильмдеріндегідей болған. Иә, бәрі сол режиссердің киноларынан басталды десем болады. Санаңда қызу шоқтай із қалдыратын оның туындыларын көріп, сол бір бізге ұқсамайтын, тылсым дүниені көруге құштар болып қалдым. Алдымен Испанияның сұлу табиғаты қызықтырса, екіншіден Педро Альмодовар фильмдеріндегі саундтректер менің плейлистімнің сүйіктілер қатарына қосылды.