Бізбен келіспегендерді Х қыламыз! Әзіл ғой, бірақ кере болса қыламыз. ))))

Бүгін яғни 24 наурыз күні Алматыдан алған әсеріміз тамаша болып, Шымқалаға азанда жеттік. Осындай тамаша БлогҚұрылтайды тамаша етіп өтуіне мұрындық болған аға-апкелеріме алғысымыз шексіз. Алғаш рет осындай игі іс-шарада үлгі тұтар ағалармен, виртуалда қалжыңдасатын дос-таныстармен таныстым. Әбекеңнің шек қатырар әзілдеріне ой бір күліп қайттық. Әминдеріңіз Аршат ағасымен танысып қоян-қолтық араласып кеттік. )))) Айта берсем көп, оны асықпай ойымды тиянақтап бір пост ретінде жариялармын. Айтайын дегенім бас еді…

Бір күні біреу дәрігерге барыпты. Дәргерге өз мәселесін айта бастапты:

— Саусағыммен басымды ұстасам басым ауырады, жүрегімді ұстасам жүрегім ауырады, ішімді ұстасам ішім ауырады. Мен бұл ауруларға шыдай алар емеспін. Бұған қандай ем бар?

Дәрігер оның саусағын ұстаған кезде науқас адам аурудан шыдай алмай айқайлай бастапты. Сол кезде дәрігер:

— Сенің ауруың басыңда, жүрегіңде, ішіңде емес. Сенің саусағың сынған, сол жерің ауырып тұр.

— Ханым, біздің ұл мен келіннің саусақтарын да бір дәрігерге көрсетсек пе екен? Екеуі бір бірінің жүректерін ұрып қоймай жатыр.

Адам мына пәни дүниеде қоғаммен бірге өмір сүруге мәжбүр… Сондықтан да сол қоғам өмірі оның жеке өміріне ықпал етпей қоймайды..Өз өмірін қоғам өмірінен бөле жара қараған адам қателеседі..Әрине егер ол ел кезген, қоғамнан безген дәруіш болмаса… Дәл осы дәруіштік өмір, адамның рухының еркіндігін қамтамасыз ете алады…

Бірақ бізге Пайғамбарымыздан (с.ғ.с) қалған мұра жол, ол қоғаммен бірге өмір сүру және сол қоғамды түзеу… Ол үшін ең бірінші түзейтін кісі өзің болуың керек, одан кейін туған туысың, достарың, әріптестерің, көршілерің, бір аулада, бір ауданда, бір қалада, бір облыста, бір мемлекетте, бір жағрафияда, бір материкте, және бір планетада өмір сүретін адамдар…

Өмірдің кейбір сәттерінде барлық нәрседен, дәл қазіргі ортадан, қоғамнан қашып кеткің келеді… Безіп кеткін келеді..Өзіңді қояр жер таппай, тұрған орныңа сыймай кетесің…