Кезекті менің бұл тақырыбым осы сайтқа жазуға жарай ма әлде минус болама білмеймін. Бірақ кімнен сұрарымды білмедім. Нағыз жарамай жатса өшіре салармын. Бүгін мен интернетте отырып бір бағдарлама көрдім. Ол адам өмірін құтқарған батырлар туралы. Соңында рак ауруына ұшыраған кішкентай қызды көрсетті. Оның сыныптастары барлық жағынан қолдау көрсетіп, көмектеседі екен. Көріп, бір жылап алдым. Содан соң ойға қалдым, біздің елде де сондай көмекке зәру адамдар көп қой. Ауруларды санамағанда жетімдер, соның ішінде қазақтар қаншама. Бізде, шүкір, бәрі бар. Тіпті, қымбат сотка мен қымбат киім кимесем де мен өз күшіммен қалағаныма жете аламын. Ал кейбіреулердің оған шамасы жоқ. Бақытты отбасыда өмір сүргеннен артық қандай бақыт бар! Жетімдерге көмектесу — бала күнімнен ойымда бар еді.Тіпті, 3 жыл бұрын мектеп кезінде «алматы ақшамына» осы ойымды жеткізіп, мақаламды жариялаған болатынмын. Сонда мен бай адам болғым келеді, себебі мен сонда ғана жетімдерге көмектесе аламын дегем. Қазір де солай ойлаймын. Сонымен әңгіменің нақтысы, мен ешқашан жетімдер үйінде болмадым. Ойлап отырмын, осы жаңа жылда ең болмағанда бір балалар үйіне кішкене де болса да сыйлық жасасақ не болар екен? Мен әрине үлкен суммадағы қаражатпен көмектесе алмаймын. Бірақ қалай көмектесуге болады? Кім қалай ойлайды? Әлде босқа әуре болмау керек пе көп қаражат болмаса? Көп түкірсе көл болмай ма? Пікірлеріңізді жазуларыңызды сұраймын. айтпақшы, көрген бағдарламам: пусть говорят — не все равно тақырыбы

Бұл жазба қиын да бақытсыз не болмаса бақытты да тәтті өмір кешіп жатқан сәбилер жайлы емес. Кешелі бері «Еларнадан» беріле бастаған «Сәби жүрек» сериалы жайлы жеке пікірім. «Фильмнің режиссері кім, сценаристі кім?» (айтпақшы, композиторы Қуат Шілдебаев) деген сұрақтарға бұл жазбадан жауап таба алмайсыз. Бірақ, фильмнің бастауы сонау тоқсаныншы жылдардағы тоқырау кезеңдеріндегі балалар үйіндегі оқиғадан бастау алатыны жайлы мағлұмат бере аламын.
Опшым, барлық қазақ киносының басты мәселелері бұл телехикаяны да айналып өтпеген, айналып өткеніңіз не жер бауырлап жатып алған. Ол, дыбыстардың және дауыстардың жасандылығы.Әуелі орысша түсіріліп, үстінен кейін қазақша жаза салғанға ұқсайды.

«Көк тудың желбірегені» әнінің әуені кішкентай балаларға қатты әсер ететін сияқты. Кіші ұлым Әлижан осыны сүйіп тыңдайды. ТВден осы әннің клибі шықса қатып қалады соған қарап. Азия+ деген канал күнде бірнеше рет көрсететін осы клипті.

Ал үлкен ұлымның сүйікті әндері оның айтуы бойынша Чика-чика (Көкжалдар мекенінің музыкасы), Ауладағы ереже, İstanbul, Құнан нар. Ал Атамекенді жатқа біледі, ең бірінші үйренген әні де осы болды. Ешкім үйреткен жоқ, өзі жаттап алды осыны. Байқағаным үлкен ұлға темпы жоғары, динамикалық әндер ұнайды. Кіші ұлға жәй әндер ұнайды.

Сіздің бүлдіршіндер қандай ән тыңдайды?

01 маусым Балаларды қорғаудың Халықаралық күні. Қысқаша айтқанда Балалар күні КерекИнфодағы барлық ата-аналарға және балапандарға құтты болсын!

Сілтеме: youtu.be/FKV2oeS4vw8

Ұмытылған уәде

Бүгін түнде әлем ұйықтар
Аштық берген уәделерімізді күттірмес
Біз бір жанды бөлісеміз
Біз бір жерді бөлісеміз
Бізде түсінісетін бір уақыт бар

5 желтоқсан 2011 ж. Халықаралық Еріктілер Күні Қазақстанның ірі волонтерлық ұйымдары осы саладағы әлеуметтік және экономикалық даму бойынша бірлескен есептемелік пресс-конференцияны өткізеді. Бірақ ең бастысы – қайырымдылық интернет-аукцион жүргізеді, онда бірегей лотты шығарып қояды – Англия құрамасының футболистерінің қолтаңбалары бар доп.

Әлқисса, кешегі жазған жарысқа барып қайттық. Дайындықтарға өзім апарып жүрмеген соң, мәліметім аз болды да, жай ғана бір аудандық немесе қалалық деңгейдегі жарыс шығар деп ойлағанмын ғой. Сөйтсем, қателесіппін: жарыс кішігірім болғанымен, тек Алматы ғана емес, Тараздан, Ташкенттен де командалар келіпті. Қызыл, сары, жасыл, көк белбеулермен жүрген балаларды көріп, кәдімгідей

Таэквондоға барып жүргенімізге екі-ақ ай болғанына қарамастан, ертең, бұйырса, алғашқы жарысқа қатыспақшымыз. Қатыспай қалуымыз да ғажап емес, бірақ керек-жарақтарын алдырғанына қарағанда қатысатын сияқтымыз. Содан тықыршып отырмыз, жұмыс күні қашан бітер екен деп. Өзім қатысатындай болып кеттім, құрысын  Әзірге мынаны қарай тұрыңдар:

V сөз
Көкірек толған қайғы кісінің өзіне де билетпейді, бойды шымырлатып, буынды құртып, я көзден жас болып ағады, я тілден сөз болып ағады. Қазақтар: «Ә, құдай, жас баладай қайғысыз қыла гөр!» деп тілек тілегенін өзім көрдім. Онысы — жас баладан гөрі өзі есті кісі болып, ескермес нәрсесі жоқсып, қайғылы кісі болғансығаны. Қайғысы не десең, мақалдарынан танырсың: әуелі — «Түстік өмірің болса, күндік мал жи», «Өзіңде жоқ болса, әкең де жат», «Мал — адамның бауыр еті», «Малдының беті — жарық, малсыздың беті — шарық», «Ер азығы мен бөрі азығы жолда», «Ердің малы елде, еріккенде қолда», «Берген перде бұзар», «Алаған қолым — береген», «Мал тапқан ердің жазығы жоқ», «Байдан үмітсіз — құдайдан үмітсіз», «Қарның ашса, қаралы үйге шап», «Қайраны жоқ көлден без, қайыры жоқ елден без» деген осындай сөздері көп, есепсіз толып жатыр.
Бұл мақалдардан не шықты? Мағлұм болды: қазақ тыныштық үшін, ғылым үшін, білім үшін, әділет үшін қам жемейді екен, мал үшін қам жейді екен, бірақ ол малды қалайша табуды білмейді екен, бар білгені малдыларды алдап алмақ яки мақтап алмақ екен, бермесе оныменен жауласпақ екен. Малды болса, әкесін жаулауды да ұят көрмейді екен. Әйтеуір ұрлық, қулық-сұмдық, тіленшілік, соған ұқсаған қылықтың қайсысын болса да қылып жүріп, мал тапса, жазалы демесек керек екен.
Бұлардың жас баланың ақылынан несі артық? Бірақ, жас бала қызыл ошақтан қорқушы еді, бұлар тозақтан да қорықпайды екен. Жас бала ұялса, жерге ене жаздаушы еді, бұлар неден болса да ұялмайды екен. Сол ма артылғаны? Қолымыздағыны үлестіріп талатпасақ, біз де өзіндей болмасақ, безеді екен. Іздеген еліміз сол ма?