Жақында Әлібек Файзоллаұлының «Көзтүрткі» хикаятын бастаған едім.Көзден жас ағызарлық.Гүлсім Дәуренге жаңа күртеше сатып алып қуанпақ болды.Бірақ,әттеген-ай қораның төбесінде ағашқа асылып тұрған баласын көріп, ана жер бауырлап, аңырады да қалды.Сол кезде ана жалғыз ұлынан айырылды.«Баламды оқытам, жақсы азамат болады әлі»деген арман бірақ сәтте жоқ болды.Дәурен бұл жағдайға не үшін түсті? Неге өмірін өлімге қиды? Бұл жатқан бір белгісіз сыр еді.Анасы жаз бойы ақша жинап, күртешені әзер әперген.Дәурен сондай жуас,әрі ынжық.Өз-өзін қорғай алмайды.Соның кесірінен достарынан таяқ жеп, ақыры өлді.Оның сыныптастары Коко, Макс, Дан жіппен байлап,әйда тепкілейтін.Тілінің мүкістігіне қатты ұялды.Әрине, олар қарап қалсынба, мазақтай бастайды.Сол қорлыққа шыдай алмай өлді.Ол өзінен кейінгі сыныпта оқитын Зәурені ұнататын.Өлерінің алдында оған гүл бермек болып еді, бірақ Зәуре анасының айтқанынан шықпай қойды.Салқынқандылық танытты.Хат жазып,қалдырып кетіпті.
«Мен сені жақсы көремін
Дәурен»
Осыдан кейін көзімнен жастың қалай шыққаның байқамай да қалдым.Қандай аянышты.