Тойға бармайтын қазақ жоқ. Тойшыл емеспін деген қазақтың өзі кемінде 3 тойға баратын шығар бір жылда. Туған-туыстың, дос-жаранның тойына қонақ болуымды есептесем орта есеппен жылана 4 мәрте тойда қонақ болады екенмін.
Келіншегіміз баламен демалып отырған осы бір тұста жуанның жіңішкеруін, жіңішкенің үзілуін күтпей ауыздан кеп тұрған соң биыл беттің арын белбеуге түйіп асабалықты бұрқыратыңқырап жібердім. Енді жұмыстың кестесі қызар тұста сәл тоқтай тұрармыз. ол басқа әңгіме.
Біздің айтарымыз… Тойларда қонақ болып келіп, ән айта алмаса да керемет қалжың айтып кететін ағаларымыз болады. Тойдың әнектері дегеніміз, жан-жағынан сүзгіден өткен әнектер.

ББ-Бауыржанға базына

Кәдімгі Бауыржан Ибрагимов ағамызға ренішім скавородкадай. Жаңа жылдың демалыс күндерінің бірінде еліміздің арналарының бірінен осы кісінің есеп беру кешін берді. Шығармашылық кеші. Алдында біздің қаламызға да машинасының капотын тіреп кеткен.Цирк ғимаратына. Бармағаным жақсы болыпты.
«Бауыржан шоу» болып «Тамашадан» бөлініп шыққан кезінде тап-тамаша қойылымдар қойылушы еді. Бұл жолы да сондай бір нәрселер күттім. Езуіме жымиыс әкелген әзіл болмады.Әлде екі баланың әкесі болғалы мен «серйозныймын» ба? Баяғы бір тізесі шығып кеткен трико тақырып. Құдағи мен татар құда жайлы. Оған да не қосарларын білмей қалса керек.Ақырында құдағидың аузына «Менің аяғым ауыр» деген сөзді салыпты. Басқа-басқа Бауыржан ағамызға бұндай әзілдер жараспайды екен. Кезіндегі «Тамашаның тарландарын» көрген Бәкеңнің бұл қай сасқаны дедім де қойдым. Ішім ашыды. Әзілдеріне емес, көрермендердің босқа кеткен уақытына. Билеттерінің құыны екі мың теңге ме, бес мың теңге ме маған белгісіз. Белгілісі, екі жүз теңгеге де татымайтындығында.

Айтпақшы, Бауыржан ағамыздан алынған «Сахна- сайқымазақтардың төрі емес» деген тақырыптағы сұхбатты «Астана ақшамы» газетінен оқи аласыздар
Суреттің алынған жері

Облысымыздың мәдениетінің дамуына үлес қосып жүрген «көкеміздің» жұмыс орнына күтпеген жерден құда-құдағиы, келіні ұлымен келіп қалады. Екі аяғы бір етікке тығылған әлгі кісі жалма-жан жұмыс кабинетінің түкпірінде орналасқан «кухнясына» хатшысын жіберіп, шай демдетеді. Ұятты кісілері әп-сәтте келе қалды. Құдасының даңғазадай кабинетін аралап, тамсанып жүр. Басын шайқап қояды. «Көкеміз» кісілерінің асты-үстіне түсіп, бәйек болып жүр. Шай ішіп, дем алатын бөлмесіне ертіп апарды. «О-О, мұнда тұруға болады ғой кәдімгідей»,-деп қояды құдасы кеңк-кеңк күліп. Оған қызын алып отырған бастық құдасы ырза. Шай құйылды. Шай үстіндегі әңгіме басталды. Былай қарасаң, жасына лайық сақал-мұрт қойған құдасы парасатты, оқыған болып көрінеді. Бір орысша, бір қазақша араластырып сөйлегені — өзінше «современныйлығын» таныту сияқты. Әңгіме ауаны Қасым Аманжоловтың мерейтойына ауды. Қолындағы өрігін еппен сүртіп отырған келін: «А кто он Касым Аманжолов?»- деді. Мамасы: «вроде бы поэт»,- дейді. Әкесі болса: «Не он молодец ақын, есть же у него стихи...қалай еді? Қасымның Рахымжанымымын ба или Рахымжанның Қасымымын ба? Ну, вроде того»… Шай құйып отырған қыз мырс ете қалды.