<<Ата- балаға сыншы>> дейді халқымыз. Қазақ аңыздарында жер сыншысы-Асанқайғы,құс сыншысы-Шора, ат сыншысы-Күреңкей, ел сыншысы- Толыбайлардың есімі жиі айтылады. <<Болар бала қонаққа үйір>> дегендей,үлкендердің сөзіне құлақ қойып өскен сәбидің ой-санасы өз тұстарынан оқшау тұрады. Баланы дастарқан басына жолатпайтын бүгінгі кейбір ата-аналардың іс-әрекеті бұрынғы ата-бабаларымыздың үрдесіне жат қылық. Небір шешен, ертекші, жырауларды тыңдаған көпшіліктің мәслихатына үлкендер керісінше, бабаларын, немерелерін алып келген.
<<Ел аралаған сыншы болады, ағаш аралаған үйші болатыны>>өмір шындығы екеніне күмәніміз жоқ.
Бала келешегін айтып болмайтын, көрегендік,әрине, сәби бойында қалыптаса бастаған адамдық негіздің нышандарына қарап айтылған. Табиғи дарынның ашылуы ең алдымен өскен ортаға байланысты. Яғни,<<ұяда не көрсең,ұшқанда соны ілерсің!>>.