Түскі кез, тамақтанып отырған уақыт.

О: -Алло! Е, қалай жағдай.
М: -Салам брат. Норм. Денсаулық қалай?
О: -Жақсы, бәрі. Е, не ғо бырат, интернетпен мирдегі пароль мен потомды ауыстыржіверш. Зйбал болд, спамнан блок қойыпстаған ба. Қаз жазыпалш логин мен парольді.
М: -Давай, жақсы. Жанымда ручкі жоқ, сообщение арқылы логин-парольді жібере сал.
О: — Жақсы давай.

Тәлібтің осындай адамның қатынасы жынымды келтіреді. Өзі жақын адам да емес, сөздерін нагло атқылайды. Южаншшшс деген эпитет ұшады осындайда. Басында келісе саламын көбіне. Мойындап қояйын. Келесіде сыпайы түрде наққа жібере саламын. Жәй, жмот болып қаламын. Қарапайым нәрсеге жмот боп қалу, былай ойласаң төмендік емей немене.

Түн іші. Кенет тағы телефон шырылдады, тағы бір досым екен:
-Алло, бырат қал қалай? Кешір, кеш зывондағаным үшін. Че, үйдесің ба?
-Салам бауырым! Ия, үйдемін. Әлі жатқан жоқпын. Матч қарап жатырмын.
-Жақсы брат. Түн ішінде маңызды шаруамен звондап тұрмын. Ренжімесең, қазір машинамен алып кетейін, бір-екі сағатыңды бөліп көмектесіп жібересің бе? Осындай-да осындай, көмегің қажет.
-Бопты. Кел. Күтемін.

Е, көңіл деген осы ғой. Бір атым насыбайдан да көңіл қалады. Өстіп адамгершілікпен хабарласып жөнін айтып, адамша сұраған адамға жомарттығың жетпесе, түсінбедім.