Иран кинематографиясын көп мақтайды сыншылар. Тек ирандық режиссерлердің тек бір ғана туындысын көрген едім. «Дети небес» деген. Шынайы, пафоссыз, мықты фильм болатын. Ішіндегі ойнаған ағалы-қарындасты кішкентай балаларға таң қаласың. Құдды өздерінің өмірін ойнап жатқандай.Содан басқа ирандық фильм көрмедім.
Канн фестивалінің басты жүлдесін Надир мен Симиннің ажырасуы деген ұтып алды дегенде, предвзято ойлағанмын: «Ой, ирандықтардың ауыр тағдырлары арқылы, кедейлікті көрсетіп жүлде жинайтын фильмдердің бірі ғо» деп.
Мүлде, мүлде, мүлде басқа фильм болып шықты. Қорықпай айта алам, әлемдегі ең өмірді боямасыз түсірген, объективті фильм осы.

Негізі постты былай жазуға болмайды, біліп тұрмын. Өзіңді көрсеткің келгендей,қып-қысқа, тек мынау күшті, мынау жақсы деп. Алдағы уақытта мазмұны дүрыс құрылған, оқырманға түсінікті, еңбектеніп жазатын пост жасаймын кинолар туралы.