Ох ты, мәссаған, болған алғашқы эмоциям Цойды естігенде. Цойды емес, группа Киноны естігенде. сексендердің аяғында қазақстан каналынан бір музыкальный передача болатын, музыка туралы. Сол кездері ВИА (вокально инструментальный ансамбль) мен қатар музколлетивтерді группа деп атай бастаған. группа кино «тыыы ыы так любиш эти фильмыыы, мнееее ееее знакомы эти пессниии». сосын касетлері қолға түсе бастады. мен уже гитарамен өлеңдерін айта алатын едім ол кезде. Сосын ол аварияға түсіп қаза тапты. Москвичімен икарусқа барып соққан. Тоқсандардың ортасында мен музыкаға равнодушный бола бастадым, бар ма Цой жоқпа както бәрібір болды.
Питер Ленинград болған заманында Цоймен бір ПТУда оқыған қарақалпақты білемін. Лезгин досым Бадрхан бала кезімде Цойдың фанаты едім деген бір отырғанды. 90 шы жылы Игланың сеансында отырғанда, көрермендер зажигалкаларын жағып қолдарын бұлғай бастаған. Бір кезде кино тоқтатылды, залда свет жанды, кинотеатрдың администраторы шығып «если не прекратите, сейчас всех выгоню и сеанс закончится» деді. Бәрі жым болды, эксцесс осымен тоқтады.