Сені ойлап өзімді алдап жүрген секілдімін. Неге екенін білмеймін, əйтеуір соңғы кездері мүлде менен алыстадың: көтерілмеген қоңыраулар, жауапсыз смс-тер, тіпті жүздесіп амандасқан сəттегі əдемі, жұмбақ күлкің бүгінде сағымға айналды. Сол күлкіңді көрудің өзі мен үшін бір ғанибет еді. Анда-санда «мағынасыз» айтқан жеңіл-желпі əзіліме жылы шырай таныта қалсаң, үмітімнің оты қайта тұтанғандай болады. Күнде сені көріп жүремін. Көріп жүріп үзілген үміттен қиыны жоқ екен. Əзірге, жүрегім уақытша Миягидің əндерін тыңдап жұбанатындай… Орысша түсінбесекте ол əн мені түсінетін секілді(саған қарағанда). Білемін сүйгенің емеспін. Бірақ… Бірақ сонда да түсінуге болады ғой, "қалайсың" деген смс-ке «жақсы» деп жаза салуға болады ғой. Қоңырауымды алып «сөйлесе алмаймын» десең қайтер еді. Единица сенен емес менен кетіп жатыр емеспе. Ең болмаса мені өзіңді мəңгі ұмыттырып жіберетін, жек көргізетін сөздер айтып жекіп тасташы. Жаным өзіңнен біржола алыстап тынышталып қалсын. Я болмаса, «күт» деген сөз айт. Өтінем айт. Бір нəрсе айтпасаң мен жанып кетермін. То есть жарылып.
Кеше хат келген. Ашсам 112ден. Қайтадан бұрынғы мұңлы күйіме түстім. Ия, сендерге түр бермеймін...