Шырайлым-ау, шырмай берді елесің,
Түнде түстен, күндіз естен бір шықпай.
Неге мені айналдыра бересің,
Ақ апамның қолындағы ұршықтай.

Сырғыр уақыт сені ойлаумен сәт сайын,
Бар жарамды жазардайсың сен емдеп.
Бір жарқ етіп жүрек отын жақса, Айым,
Күздей көңіл көктем болып көгермек.

Қандай ғажап қуаты бар бейнеңнің,
Көрсем болды тау қопарар күй кешем.
Өзге қызға қарамауды үйрендім,
Бағалай да алмас едім сүймесем.

Айнамкөзсіз азап-өмір, соны ұқтым,
Тағдыр жазса тастамаспын жанымнан.
Атыңды айтып күбірлейтін болыппын,
Апталар-ай, сартап болып сағынған.

Сенбесеніз, сенсеңіз де көкем-ау,
Не екенін де енді білдім шөлдеудің.
Өмір деген тым басқаша екен-ау,
Бұрын қалай ғұмыр кешіп келгенмін.

Пәк сезімді еркін ұшқан құс делік,
Мұң торына түсірмесін абайла.
Бір әдемі жатқандаймын түс көріп,
Мені оятып алмаңдаршы жарай ма?