Ең бірінші постты оқымас бұрын ескертіп кетейін, бұл менің алғашқы жазбам. Кемшіліктер болып жатса уақыт өте түзеуге тырысамын). Ал кеттік…
Қазіргі қоғамда ажырасу мәселсіне қатысы жоқ адам жоқ шығар сірә. Кез келген адамның ажырасқан туысы, досы, әріптесі ең болмаған да танысы болатыны анық. Біздің қазақ қоғамында көп жағдайда, жоқ үнемі отбасының бұзылуына әйелді кіналап жатады. Ажырасқан әйелге қараған көздерде сен кінәлісің деген ой тұратындай, ал ер адамға аяушылықпен қараймыз. Байғұсқа жаман қатын жолыққан деп. Жаман еркекті жақсы әйел адам қылады деген секілді жүгі ауыр сөздерді нәзік жандылардың мойнына іліп қоямыз. Өткен заманның тарихына үңілсек ұстаным мен тәрбие қыз баланың орнын анық көрсетіп, шаңырақтағы береке мен бірліктің иесі етіп өсірген. Қыз бала еш уақытта сырттан несібесін үйге тасып, ақша таппаған. Тек әкесі, ағасы одан кейін жары тапқан табысты үйлестіріп отырған. Сол себепті қазақ әйелдері сабырлы келген, ерін төбесіне қойып, барлығына кешіріммен қараған. Ал қазір қалай? Қазір бір сөзбен айтқанда әйел табыс табушы. Осы бір сөздің астында түсінген адамға көп дүние жатыр. Табыс табушы адам билікке ие болады. Жұмыстан арқаланып, бала шағамды асыраймын деп келген әйел не себепті ер адамның төмпешіктегенін көтеру керек? Не үшін? — деген оймен ажырасуға шешім қабылдап жатады. Бұл шешімге кім кінәлі? Өзіне билікті ала алмаған ер кінәлі ме? Әлде билікті өзіне мәжбүрлі түрде алып алған әйел кінәлі ме? Ондай болса неге қоғам ажырасқан әйелді кемшілігі бар адам деп қабылдайды?