Өмірге келдім іңгәлап,
Иіскеп мені жатты анам.
Тылсым дүние шартарап,
Өмірге солай аттағам.

Бес жастан кеиін сезіндім,
Қызығын бала кезімнің.
Жақсылыққа үйір боп,
Жамандықтан безіндім.

Бала қиял жетелеп,
Сай-сала кезіп кетер ед.
Тылсым дүние сырларын,
Білуге талап етер ед.

Телміріп қарап аспанның,
Құс жолын оймен басқанмын.
Құштар боп өмір сырына,
Есігін мектеп ашқанмын.

Шомылып білім нұрына,
Сусындап өмір сырына.
Өмір атты мұхитты,
Жырладым қосып жырыма.

Ат жалын тартып мінгесін,
Өмірдің сырын білгесін.
Жамандықтан жерініп,
Аулақ салдым іргесін.

Сыр сандықты ашқанмын,
Білімге қадам басқанмын.
Шомылып өмір нұрына,
Жырымнан шашу шашқанмын.

Талай жырлар оқылып,
Көңілге терең тоқылып,
Жақсымен жаман арасын,
Жүрекпен сезіп ашқанмын.

Бұл өмірде не жаман,
Айтқан сөзді ұқпайтын,
Айдаған жолдан шықпайтын,
Надан болсаң сол жаман.

Бұл өмірде не жаман,
Басынан сөз асырмай,
Өр көкірек басылмай,
Менменшіл болсаң сол жаман.

Бұл өмірде не жаман,
Ақ қарасын айырмай,
Мәнісін біліп қайырмай,
Сөз айтқан сырттан сол жаман.

Бұл өмірде не жаман,
Тай құлындай тебіскен,
Санаспай барды бөліскен,
Құшақтасып көріскен,
Ер жетіп болып толғанда,
Көкірек бір құшақ болғанда,
Іс түскенде басыңа,
Келмесе тумаң қасыңа.
Бәріненде сол жаман.

Бұл өмірде не жаман,
Өміріңнің жалғасы,
Қызығыңның алғашы,
Іштен шыққан шұбарың,
Айтқан тілді алмаса,
Айдаған жерге бармаса,
Айтқан сөзді ұқпаса,
Ісі ойыңнан шықпаса,
Көңлің толмай балаңа,
Пұшайман болған сол жаман.

Бұл дүниеде не жаман,
Таңда мәшһар күнінде,
Күнәңды өзің сезгенмен,
Өлшеніп ісің безбенмен,
Жаман жағың басым кеп,
Алладан найза жасын кеп,
Түиреп өтіп жаныңды,
Шырылдап жанып тамұқта,
Жауап берсең сол жаман.

Насыреддин Қожырбайұлы