Мезгілсіз көктем, қарлы ақпанның басында қонаққа келді қашықтан. Келіп отырды қасыма, сипап отырды шашымнан, ал мен жыладым егіле: «Келемін деші, келемін деші еліме! Гүл сыйлап солған бағыма, нұр сыйлап бұлтты көгіме! Келемін деші, аппақ жауын боп төгіле». Үнсіздік -ауыр, тыныштық — зіл боп жанымды басады тағы, көлеңкелермен алыстым. Аламын десең, берейін саған барымды, тек қана келші, жақындай түсші, арысым! Сүйінші десең жүрегім дайын, жаным да! Өзің білесің, жібекке ора, жалынға! Сорыма бұйыр, бағыма! Тек қана келші, тек қана келші тағы да…