Неге екенін білмеймін, бірақ мысық деген үй жануарын суқаным сүймейді. Ол маған бәлендей бір жамандық та жасаған жоқ, асымды тартып та алмады, тіпті жексұрын тырнағымен де тырнап алған емес. Ит пен мысық қатар тұрса, итті таңдайтын едім деп әлемге жар салудан жалыққан емеспін. Иттің несі артық десеңізші?! Білмеймін. Үлкендер: «Мысыққа ұқсап беті-қолын жумай тамақ ішіп отырғанын қарашы» дегендеріне қарағанда кішкентайымнан оны нас деп қабылдап алғанмын. Оның үстіне ауылымызда бір мысық болатын. Ол түнде барлығы ұйықтап жатқанда жай көзімді ашып беймезгіл ояна қалсам, маған қарап отыратын. Және де әкем бір күні қалада подъезден «сиям мысығын» деген бір мысықты қыстың бір суық күні ерте келгенін қайтейін. Мазам тіпті қашты. Қорыққанымнан айнала қашатынмын. Маңына жуымаудың амалын іздейтінмін. Үйде ата-анам жоқта оны туалетке қамап қоятынмын.

Мүмкін бұл менің қорқынышым да шығар. Иә, фобия. Әлде… Рас, білмейді екем. Жақпайды бітті!
Мысықты жақсы көрмеген не жақтырмаған адамның енесімен жақсы болуы екі талай дегенге бола оны жақсы көріп кете алмайды екенмін. Дегенмен, алдымнан ақ не қара, қоңыр не ала мысық жүгіріп, жолымды кесіп өтсе, артынан жүгіріп, алдынан өтіп, ішімнен: «Жолым саған, бақытым маған» деп айта береді екенмін.