Сатыбалды шығармалары социумның соңғы деңгейіне сәл жетпей тұрған қазақтардың өмірінің индикаторы әлде айнасы дер едім. Әдетте ауыл адамдары, немесе ауылдан қалаға келіп тірлік қамымен жүргендердің көзімен, сөзімен өрбитін шығармалар әу дегеннен аяғына дейін бір деммен оқылатын дүниелер. Сатекеңнің хард-әдебиеттің негізін қалағаны, қаззақ әдебиетінің жертөлесінің есігін теуіп кіргендігі туралы жазып плагиаттанбай-ақ қояйын, ол жалпы рецензияға мұқтаж автор емес. Ешкімге ұнауға тырыспаған және тырыспайтын да жан екені көрініп тұр. Сатыбалды клавиатурасынан туған дүниелерге ортақ нәрсе — суреттеу шеберлігі. Жоқ, әнебір күрделі де пафосты тіркестерді шұбалтып алып, табиғатты суреттеп кету емес, жай ғана қарапайым қимыл-қозғалысты, айналадағы заттарды, мимиканы, сөйлеу мәнерін қиыстырып әкеп, көз алдыңа мөлдіретіп сол жерде отырғандай қылып көрсету шеберлігі. Бұған мысал ретінде «Стақандастарым.Арзымқан әже» немесе «Стақандастарым.Тәрен», болмаса тіпті «Стақандастарым» топтамасындағы кез-келген шығарманы алып қарауға болады. Шығармашылығының қарқындап тұрған кезінде Сатыбалдының табынушылары, тіпті еліктеушілері Керекинфо сайтында көп едік. Тіпті Сатыбалды «саусағын шошайтса» да күлетін, одан мән іздейтін құбылыстар орын алып тұрды. Сатыбалды шығармаларының ең бір құнды жері адамның көзі ашық, көкірегі ояу, сөз қадірін түсінушілігі мен өз-өзіне сын көзбен қарау (самокритика) қасиетін, әзілді түсіну қабілетін айқындайтын лакмус қағазы ролін атқаратыны. Егер адамды танығың келсе Сатыбалды жазбаларын оқыт, түсінсе жақсы, түсінбесе жоғарыдағы қасиеттерден жұрдай екенін бағамдай беруге болады деп ойлаймын.

охо… )))