– Сұмдық фильм шыққан сияқты, монтажды тағы бір қарап шықтым. «Өшпенділерді» он орайды мынауың! – деді танауы делдиген режиссердің көмекшісі.
– Асықпа, әлі тағы бір сүзгіден өтеді. Тағы алып-қосатыны болар, бірақ енді кеш! – деді режиссер кепкасын басып киіп.
– Әйтеуір бір қате тауып алады, соны көркемдік кеңеске кіргізіп жүрген кім?
– Қайтесің оны, көркемдік кеңеске кірмек түгіл рөл сұрап мазаны алған жоқ па? Батыр қылайын десем қортық, әйтүп-бүйтіп тапқанымыз сол рөл болды. Не хан деуге, не батыр деуге келмейтін адамды тарихи киноға қалай кіргізе саласың?
– Кешегісі енді ұят…
– Не істеді?
– «Әруақ!» деп жауға шабатын жерлерін ап тастаңдар, ширк болады демеді емес пе?
– Еее, «Аттандық, әнас!» деп әйтеуір өзгерттік қой. Әжептәуір киноның нобайы кетті.
– Тәкең де кеше көріп сынын айтып жатыр.
– Не дейд ол?
– «Аты дардай «Мың жарым бала» деген, бірақ жүзге де жетпейтін біреулер шауып жүр» деп…
– Оттамасынш сол, көрдік қой соның түсіргендерін. Соның бірдеңе дейтінін білім ем сука.
– Сорыстың «Сыболышы» дегенінінің көшірмесі депті, сізді тарихи кино түсіре алмайды дегенді айтыпты.
– Шешеңдіс, тағы не депті?
– «Аңырақай» шайқасына дайындаламыз!» дейтін жері бар ғой Әбілхайырдың?
– Иә? Оған не бопты?
– «Менің білуімше, «Аңырақай шайқасы», «Қалмақ қырылған» дейтін жер атаулары сол соғыстан кейін солай аталып кеткен жоқ па еді» депті. Шынымен солай емес пе, өзі? Ойсылқарадан сұрау керек ед, а?
– Біллә, анау Ойсылқараң бар, басқасы бар тарихшылар бәрін оқып шықты ғой, солар айтар еді ғой «Былай-былай» деп. Қаям жемесінш біллә. Фильмнің келесі апта премьерасы, енді ештеңе өзгерте алмаймыз.
– Білмейм ғой енді, Тәкеңнің айтқандары ғой кеше предпоказда.
– Кеше маған басқаша айтып ед, ещщак!
– Не деп?
– Қайтесің, зайбал?!
– Мммм.
– Бесінді оқып алдың ба?
– Жоқ әлі.
– Жүр кеттік, оқып тастап қалғанына отырайық.

Жұма күні жұмыстан кеш қайттым. Түнгі 2 немесе 3 шамасы болуы тиіс. Зәулім ғимаратта менен басқа адам көрінбейді. Күндіз адам қарасы үзілмейтін, абыр-сабыр болатын ғимараттың ішінде мүлгіген тыныштық.

10 қабатта отырамыз. Жоғарыда тағы 6 қабат бар. Күндіз қоғамдық көліктің қызметін атқаратын лифтілерді ұзақ күтуші ем, бұ жолы зыр етіп жетіп келді. Лифтіге мініп, 1 қабат түймесін бастым. 9 қабат, 8 қабат… түсіп келем. 7 қабатқа келгенде әй бір ішім бүріп, осырғым келсін. Әрі-бері қысуға болса да, сол сәтте жіберсем бір рахат сезімге бөленердей болдым. Осы ойдың жетегінде тұрғанда 5 қабатқа да кеп қаппын. Содан көп ойланбадым, түн жарымында енді лифтіге кім мінер деп жиырылған көттің қатпарларын босатып қоя бердім. Тарс етпеді, гүрррррррррррр етті. Кең дүние, міне рахат! Осы рахатымды бұзған 4 қабаттан мінген еден жуушы қыз емес пе, елки! Шелегі мен сулы шүберегін ұстап кіріп келсін. Лифтінің ішіндегі иіс ол түгіл өзіме сезіліп тұр. Дәп сол мәментте ішіме ит өлгендей. Дәл сол сәтте 4 қабат пен 1 қабаттың арасынан Атырау мен Өскеменнің арасы жақын шығар, бәлкім!
Бастарыңа бермесін, блә!