Шатаспасам, осыдан тура 20 жыл бұрын Сарыарқаның “Нілді” деген жерінде дүниеге келіппін. Ата-анамды атымен атаймын. Аян, Толғанай деп. Әжемнің қызымын, есімімді де сол кісі қойыпты (сиыр сауып отырып ). Қызық, иә?! Ес білгелі атымды атаған емес, “Құлыншағым” дейді. Таңертеңнен қара кешке дейін тығылыспақ ойнайтын ойын баласын (яғни, мені) әжем ұстап алып, бір күні жуындырып жатыр. “Сен енді өстің, үлкее-е-е-н бала болдың. Енді мектепке барасың, сабақ оқисың”,-деп қояды. Одан кейін 11 жыл да зулып өте шықты. Сөйтіп жүріп мектепті де ойдағыдай…емес бітірдім. Неге дейсіз бе? Екі сабақтан ғана 4 деген баға алып қалдым. Оны қойшы. Улап-шулап жүріп, ҰБТ деген ”сұмдықты да” тапсырдық-ау…Қиыны – журналистикаға түсу болды. Қиын болғанда, тағы да әжем: “Құдайдың құтты күні телевизордан журналистерді атып кетті, өлтіріп кетті, ұрлап кетті деген сұмдық хабарлар көрсетіп жатыр. Қойшы, сол журналистикаңа бармай-ақ қойшы, мұғалімдік жақсы емес пе? ”-деп жолыма жата жабысты. Бір сөзбен айтқанда, үйдегілер журналистикада оқуыма қарсы болды. Бірақ, бұл - менің бала күнгі арманым. Одан қалайша бас тартуым керек?! Не де болса деп, тәуекелге бел будым. Нәтижесін біліп отырсыздар. Қазір Е.Бөкетов атындағы Қарағанды мемлекеттік университетінде оқимын. Енді әрі қарай қалай болатынын өмір көрсетер. “Автобиографиялық әңгіменің” басы – әзірге осы.