1995 жыл. 1-сынып оқушысымын. Қыстың жаңа түскен кезі болуы керек. Сабақ түскі 1-30-да басталып кешкі бестерде бітетін. 4 сабақты аяқтап мектептен 4 бала болып келе жатқанбыз. Үстімде ағама алған, одан кейін әпкем киген, әпкемнен кейін маған бұйырған капюшоны бар, тіземе дейін сөлеңдеген сұр пальто. Аяғымда қоңыр етік. Етігім өзіме керемет ұнайтын. Аязды күндері қайқайып қатып қалғанда аяңның ұшымен жүрсең майыспайды.



Автовокзалдан өткеннен кейін бізге жекжат болып келетін Сөкен ағаның үйінің артына жақындап қалған болатынбыз. Бір кезде қара девятка тоқтай қалды. Ішінен ақ маска киіп алған адам шығып айқайлап, қолын ербеңдете бастады. Төртеуміз қаштық. Артыма қарауға қорқып жүгіріп келем, жүгіріп келем. Ентіккенше жүгіріп артымызға қарасақ мәшіне жоқ.