Әттең...

Демалыста келетін жылда ауылға,
Улап-шулап ойнайтын су маңында.
Қара сирақ балалар сенуші еді,
Қара шалдың аузынан туғанына.

Балалық шақ бал дәурен қайда қалды,
Ұнатушы ем қозымен ойнағанды.
Аққыртаудың басында мақта бұлттар,
Еңісінде жайылған қой қоралы.

— Ата, қашан бітесің? Болдың ба?, — деп,
Немерелер жан-жақтан салдырды әлек.
Мақпалкөлге отарды үйіре сап,
Қатар-қатар құлаушы ек шалғынға кеп.

Сақалын сипап алып, қоштап ұлын,
Содан атам айтатын дастан-жырын…
Айдаһармен алысқан батыр болып.
Өткермеген күй кештік бастан бұрын.

Жыңғылын Тайбурыл қып шабысатын,
Жеңілсе қамшылаған намыс-атын.
Жүгірмектер содан соң жатып алып,
Алпамыс, Қамбар болып алысатын…

Құлаққа құйып өскен шал нақылын,
Ержеттік, тұлпар болды арда құлын.
Бала күнгі арманым – дастан жазып
Журналына бастырсам Алматының…

...Өзің едің қасқайған тас-қамалым,
Қиялына дем берген жас баланың.
Көрмей кетті қара шал дастанымды,
Журналында басылған Астананың…
Әттең…