Жазда...

Осы жазда Алматыда жүргенімде болған оқиға. Бірде Нұрсейіт деген досым екеуміз көшеде серуендеп жүріп келіп, бір скамейкаға отыра кеттік. Ананы-мынаны әңгіме етіп отырғанбыз , себебі көптен бері бір-бірімізді көрмегенбіз. Үйленіп үй болу туралы өзімше бөсіп отқаным сол еді (өйткені тұрмыс құрғаныма екі-үш ай ғана болған-ды), машиналар жүретін жолдың бойында қыз бен жігіт жабысып сүйісіп тұрып екен. Оның үстіне қолдарын созып такси ұстап тұр. Ана жаққа қарап, мына жаққа қарап отырып болмағасын: «Ең құрығанда жолдың шетіне шығып неғылмай ма екен» деп қалдым да, айтқан сөзім үшін қатты қорқып кеттім. Аллаһ кешірсін. Өйткені басыма ардақты пайғамбарымыздың мынадай деген хадисі есіме түскен болатын: «Жаным Қолында болған Аллаһпен ант етейін, Қашан еркек әйелді тура көшенің ортасында жатқызбағанша бұл қауым жоғалмайды! Ал сол кезде адамдардың ішіндегі ең жақсылар: „Одан да сен ана қабырғаның артына жасырынғаның дұрыс болатын еді ғой“ деп айтады»…
Сол сөзім үшін өкіндім, көңіл-күйім кетіп, дереу үйге қайттым. Аллаһ күнәларымызды кешірсін! Шынында, Қиямет Күні жақындайын дегені-ау…